vervolg

Ik wil jullie om te beginnen bedanken voor de leuke reacties. Ik heb overigens een Afrikaans telefoonnummer waar je me op kan bereiken:

002207539762

13- 12-2008
Vanochtend hebben we water gehaald. De daywatcher, een schriel mannetje, hielp ons met pompen, mijn hart brak toen hij ook nog deze zware emmer op zijn hoofd naar onze kamer bracht. Ik vraag me af hoe deze man zo hard kan werken op witte rijst. In het vervolg ga ik liever zelf water halen en draag ik die emmer zelf wel. De eerste keer zelf water pompen was echt hilarisch. We gingen tegen de avond naar de pomp zodat niemand ons in het daglicht kon zien stuntelen. We hebben echt een half uur staan sjorren aan dat ding maar het water kwam er niet uit. Conclusie de pomp wordt ’s nachts uitgezet. Belachelijk natuurlijk, dat kan helemaal niet. De dag erna keken we het nog maar eens af van de plaatselijke bevolking, je moet gewoon een paar keer pompen om het water omhoog te krijgen, dat ding moet op gang komen. Dat wij dachten dat dat ding uitgezet was met een knop was echt dom haha alsof hier iets automatisch gaat.

We gingen voor de eerste keer naar Brikama. Bamboo de vaste taxichauffeur van Wim zou ons om 9 uur op komen halen. Maar zoals dat hier gaat, hij kwam niet opdagen en ook zijn telefoon was uitgeschakeld. Om half tien vertrokken we met een andere taxi naar Brikama. We stapten bij de garage over op een bushtaxi, je weet wel zo eentje als uit de Malibu reclame. Het busje zat tjokvol Afrikanen en iedereen had zakken vol spullen bij. Als je dacht dat het busje nu toch echt vol zat werd er toch nog iemand bijgelaten, stapelen maar. Achterin het busje zat een jongetje wanneer je moest betalen riep hij pass en dan werd het geld doorgegeven aan deze jongen. Hij tikte op de deur als er iemand uitwilde zodat de chauffeur hoorde dat hij moest stoppen. In het busje zat een meisje van ongeveer 12 13 jaar met veel te veel make up. Ze had dikke zwarte lijnen boven haar wenkbrauwen en om haar met lipgloss besmeurde lippen. Was dit het schoonheidsideaal? Mensen maken zich ‘’ mooi’’ als ze naar de stad gaan, dan trekken ze hun beste kleren aan zodat niemand kan zien dat je van het platteland komt, dat is schijnbaar iets om je voor te schamen. Zo een ritje naar de stad is 12 dalasi omgerekend is dat 4 eurocent, geen geld dus.

In Brikama aangekomen gingen we koffie drinken bij het tentje nice to be nice. Wat een originele naam zeg. Deze uitspraak hoor je heel de dag door. Na de oploskoffie gingen we de markt op. Wederom hadden we als toubabs veel bekijks sommige kinderen kwamen ons een hand geven. Als ze loslieten keken ze naar hun eigen hand of onze blanke huidskleur misschien had afgegeven op hun handen. De plaatselijke hangjongeren maakten alleen maar kusgeluiden; ‘’ Baby you’re a queen.’’ Waar je ook kijkt er kijken altijd ogen terug.Volgens mij voelt het zo om de koningin te zijn en ik kan je vertellen dat het geen pretje is, je bent die aandacht echt snel zat.

Op de markt stonk het naar rotte vis. Het was daar net een vuilnisbelt. Zelfs op het vieste plekje lag een zeiltje op de grond met een plas water erin, hierop lagen dan de kleinste en meest verschrompelde pepertjes die ik ooit gezien heb te wachten op iemand die ze wilde kopen. Ongelofelijk dat die mensen daarvan rond moeten kopen. Op de markt kochten we matla’s , dat zijn plastic matten voor op onze kamer, een theepot en emmer van afvalplastic, bestek, boter, fruit, water en wc papier ( weliswaar knalroze maar ik ben nog nooit zo blij geweest met wc papier). Gelukkig was Lamine erbij toen we al deze spullen kochten want er schijnen speciale prijzen te zijn voor toubabs die natuurlijk uitzonderlijk hoger liggen dan de werkelijke prijzen. Met Lamine erbij konden ze ons niet voor de gek houden. In Brikama kochten we onze simkaartjes en beltegoed. Je kan heir maximaal met 90 dalasi opwaarderen, omgerekend is dit 1,50 een smsje sturen kost ook maar 1 cent. Ik moet er allemaal zo om lachen, het leven is hier spotgoedkoop. Maar het zal wel in verhouding zijn met wat ze hier verdienen. We gingen voor de eerste keer naar een internetcafe en hier voltrok zich een klein drama. De pc van Lieke deed het niet en tot overmaat van ramp werd haar telefoon met net nieuwe Afrikaanse simkaart gestolen door een jongetje van amper 8 jaar. Voor ze er erg in had was hij vertrokken. Ik vertelde het tegen de eigenaar van het internetcafe en hij belde haar nummer, de telefoon was al uitgezet en werd waarschijnlijk ergens verkocht op dat moment. Ondertussen probeerde een jongen met me te flirten.That’s the way it is, met die boodschap konden we vertrekken. We liepen weer naar Nice to be nice waar Wim en Lamine zaten, hier zouden we gaan lunchen. Lamine was, zoals ik al voorspeld had, woedend vanwege de diefstal. Hij moest en zou er iets aan doen en dus liep hij met Lieke terug naar het internetcafe. Ondertussen vertelde Wim mij dat Lamine echt niet tegen onrecht kan en dat hij zich waarschijnlijk verantwoordelijk voelde voor ons. Wat had hij fout gedaan waardoor dit ons overkomen was? Zijn manier van denken was waarschijnlijk een overblijfsel van zijn jeugd. Toen Lieke en Lamine terugkwamen uit het internetcafe bleek dat Lamine even flink had staan schelden en bijna iemand geslagen had daar. Hij wilde naar het politiebureau, voor Lamine’s rust gingen ze dan ook samen op weg naar het politiebureau. In Nederland zou je haast uitgelachen worden als je naar het politiebureau zou gaan met de boodschap dat je telefoon gestolen is. Het leverde niet echt veel op maar Lamine kon weer lachen, gelukkig.

Lunchtime, eindelijk eten het was inmiddels 3 uur ’s middags en ik kon wel wat voedsel gebruiken. Ondanks het feit dat we de enige klanten waren kwamen ze om half 5 aankakken met de lunch. Friet met salade niets speciaals zou je zeggen, nou ik denk dat ze die sla nog moesten kweken.

We namen de bushtaxi naar de garage waar we over moesten stappen op een prive taxi. Raad eens wie daar stond? Bamboo, Wim sloeg hem speels met onze matla’s. ‘’Waar was je nou vanochtend Bamboo?’’ Tja motorpech, niets aan te doen. Hij wilde ons wel terugbrengen naar Berending nu zijn auto het weer deed. Oke let’s go ik wilde echt naar huis want ik was moe van het slenteren in de brandende zon. Helaas bleek het zo te zijn dat Bamboo voorkroop en een andere taxichauffeur zag zijn klanten dus bij Bamboo instappen. De taxichauffeur die eigelijk aan de beurt was was het er niet mee eens. Wat begon met een ogenschijnlijk vriendschappelijke klap op Bamboo’s schouder monde uit in een rel tussen de twee taxichauffeurs waarbij onze net nieuwe spullen ook niet ontzien werden. Gelukkig kwamen ze er beiden zonder al te veel kleerscheuren vanaf, ze zochten dat later wel uit met elkaar. Voor nu had Bamboo gewonnen en hij bracht ons terug naar Berending.

’s Avonds kwam Sana met ons eten gemaakt door Fatu. Ik heb het nog nooit zo zuur gegeten. Alsof ze een hele citroenboom over onze witte rijst hadden uitgeperst, mijn mond trok samen. Een ding is zeker, als je honger hebt eet je alles.

Abdoulay, de jongen van de zaterdag kunst talenten klas kwam langs. Hij vertelde ons over het schoolsysteem hier. Ik zat echt met mijn oren te klapperen toen hij vertelde dat de kinderen hier gewoon geslagen werden. Op de kleuterschool gebruiken ze zelfs nog een rietje om de kinderen mee te slaan. Dat zijn ze gewend want dat gebeurt thuis ook. Ouders laten hun kinderen ook gewoon slaan op school omdat de leraar hoger geschoold is en dus als een soort Messias wordt gezien. Ik vertelde hem dat dit in onze maatschappij ondenkbaar is, gelukkig gebruikte hij deze methode zelf ook niet.
14-12-2008

Heerlijk om van het thuisfront te horen dat het daar –5 had gevroren die nacht terwijl ik op weg was naar het strand. Het was nog best een eindje lopen maar het was het dubbel en dwars waard. Wat een prachtige plek. Palmbomen, witzand en een privee zee. Afrikanen vinden 28 graden veel te koud om te zwemmen. Op het strand vond ik mijn eerste echte souvenir, een dolfijnenwervel, een prachtig bot.

We gingen palmwine proeven. Boven in de palboom hangen vruchten hier worden gaten ingemaakt en flessen onder gehangen waar dan een wit goedje in druppelt. Jakkes, niet te drinken. Het smaakte echt naar paardenpis, ik kan me tenminste indenken dat paardenpis zo smaakt, zeker weten zal ik dat natuurlijk nooit. Als je dat spul een dag laat staan zit er zo 40 % alcohol in. Dit is wat mensen op zondag veel drinken, na 2 glaasjes van dat spul zijn ze dan ook niet meer aanspreekbaar. We vroegen de man van de palmwine of hij ons een demonstratie kon geven. We wilden wel eens zien hoe hij naar boven klom in die boom. Nou nee dat wilde hij niet. We dachten dat hij geld wilde hebben voor de demonstratie maar later bleek dat hij tevreden was als we een paar foto’s maakten en deze aan onze vrienden lieten zien. Prima, natuurlijk willen we foto’s maken. Als een aap klop hij met zijn blote voeten in de boom. Volgens mij worden ze geboren met eelt onder hun voeten.

Op de terugweg kwamen we langs een lodge waar een ontzettend grote schedel aan de boom hing. Ze vertelde ons dat dat de schedel van een pelikaan was. Ja ja natuurlijk zo groot dat kan echt niet. Als die schedel al zo groot is dan moet het beest ongeveer net zo groot zijn als ik. Ik geloofde het niet maar ze bleven volhouden dat het toch echt zo was. Oke als het dan waar was dan wilde ik die monsterlijke vogel in ieder geval niet tegen komen.

Het diner viel weer ontzettend tegen die avond. We aten rijst met rode saus. Ik kan me niet voorstellen dat hier voedingsstoffen inzitten. Gelukkig hadden we appels gekocht.

15- 12-2008

We zijn met Wim naar Serekunda gegaan. Dat ligt nog voorbij de Senegambia strip. Wat is het druk in Serekunda het wemelt echt van de mensen. We gingen op zoek naar een office pakket voor Wim. Dat was nog niet makkelijk maar uiteindelijk vonden we er eentje, niet legaal en niet illegaal, nooit geweten dat daar iets tussenin zat. Ook bezochten we onze eerste echte supermarkt. Dolgelukkig met onze crackers, pasta, la vache en jam gingen we op weg naar youth monument. Een leuk tentje waar we lunchte met Bubaka, een goedlachse jongen ondanks zijn vervallen gebit. Lieke en ik hadden allebei Shrimps in Garlic. Toen we bemerkte dat ze een beetje uitgeschoten waren met de Garlic besloten we alleen nog met elkaar te praten, dat leek ons het beste voor iedereen.

Liek en ik gingen met zijn tweeen van Serekunda naar Brikama waar we nog wat boodschappen deden. Wim was ondertussen uitgestapt om een plaatselijke auto garage te bezoeken. Spannend om nu echt een met zijn tweeeen weg te zijn. We werden nog meer nageroepen als anders maar deden het prima. We lieten ons ook mooi niet afzetten toen een vrouw een belachelijk bedrag vroeg voor een paar appels.

’s Avonds stond Tombong opeens in legeroutfit met twee vrienden voor onze deur. We begrepen er niets van, hij was toch voor tien dagen weg naar Banjul om voor de regering te werken? Schijnbaar had hij wel tijd om even die enorme bak waarmee hij gekomen was vol trots te tonen aan ons.

Het eten was heerlijk. Omelet, wat was ik daar aan toe, we aten de schaal leeg tot de bodem zichtbaar was.

16-12-2008

Wasdag. Een zakje waspoeder in koud water en de was wordt wonderbaarlijk goed schoon. Het is ook in no time weer droog.

’s Middags gingen we weer naar de repetitie van het groepje van lamine. De meiden kregen dramales vandaag. Ik heb me weer echt zitten verbazen. Ze stonden met hun rug naar het publiek, volgens mij is dit regel nummer een bij drama, nooit met je rug naar het publiek gaan staan. Lamine was wel erg streng voor de meisjes vond ik. Als hij het niet goed vond deed hij ze op een lichtelijk belachelijke manier na en je zag hun zelfvertrouwen tot het nulpunt dalen.

Van de lunch was ik erg geschrokken. Ik dacht dat we een enorme larf/rups in rode saus hadden. Gelukkig bleek het later een bittere tomaat. Niet echt lekker maar alles beter dan larven. Ook het diner bestond weer uit rijst en bittere tomaten. Ik ben benieuwt hoelang mijn lichaam dit vol gaat houden. Bij Lieke gaat het nu al mis. We hebben maar besloten zovaak mogelijk naar de stad te gaan om daar te eten. Gisteren hebben we een gasbrander gekregen, nu kunnen we zelf wat dingetjes koken. Ik ga er dankbaar gebruik van maken.

17-12-2008

Voor het eerst hebben we meegekeken met de lessen. We keken mee bij Mary van grade 1. De kindjes zijn in deze klas gemiddeld 5 jaar. Wat erg, er stonden spelfouten op het bord en de kinderen hadden geen idee wat ze aan het leren waren. Er was geen structuur in de klas, de kinderen spuugden op de grond, aten, en liepen gewoon van hun plek. Er zijn geen regels. Waar te beginnen als zelfs de leraren de basis niet hebben? Een ding is zeker, er is genoeg werk aan de winkel en ik heb heel veel zin om te beginnen. Ik hoop dat we hier iets kunnen veranderen want dat is echt heel hard nodig. Ook gaan we een afspraak maken met de lerarenschool. Ik wil wel eens weten hoe makkelijk het hier is om leraar te worden. Ik denk dat het te makkelijk is aangezien zelfs de leraren spelfouten maken. Nu heb ik helemaal zin om te beginnen. Dit wordt een uitdaging.

Lieke en ik zijn ook al behoorlijk ziek geweest. The first experience with African food noemen ze dat dan leuk.Ik heb gisteren heel de dag op bed gelegen met vreselijke kramp en twee keer alles eruit gegooid. Vandaag zijn we maar weer in de stad om eens iets anders dan Afrikaans eten tot ons te nemen. Sla vezels fruit en groenten zullen me goed doen.