european wife

17-02-2009
Ohnee! Ik heb een liefdesbrief ontvangen. Leuk zal je zeggen maar dit ligt anders, hij is namelijk van daddy. Daddy komt ons altijd eten brengen. Het feit dat hij er een van de familie Sanyang is maakt het geheel wel erg ongemakkelijk. Er stond zelfs letterlijk in dat hij mij wel als Europese vrouw wilde zodat ik hem een ander leven kon geven, totaal anders dan zijn Afrikaanse leven. Wat vervelend, natuurlijk wil ik dat niet maar het is wel rot om die jongen af te wijzen, het is after all ook gewoon een hartstikke lieve jongen. Hij had er zelfs een gedicht op geschreven en hartjes opgetekend oh oh oh, wat ga ik hier nu weer mee doen.Ik moet zelfs uitkijken dat ik zo de hele familie niet kwets als ik hem afwijs. Ik wilde hem uitleggen dat ik niet op zoek was naar een vriendje maar elke keer als hij het eten kwam brengen was hij weer te snel weg of was er nog een jongen bij waardoor ik de kans niet kreeg om hem af te wijzen. Ik besloot maar een briefje te schrijven. Toen ik hem dat briefje overhandigde was hij helemaal blij. Ik had hem nog gewaarschuwd door te zeggen dat hij niet te vroeg moest juichen. Nu zegt hij al een paar dagen niets meer en komt hij zelfs ons eten niet meer brengen, hij laat dat tegenwoordig door iemand anders doen. Hm, het is niet echt in goede aarde gevallen die afwijzing. Daddy is in mineur.
18-02-2009
Kumpodans in Kartong. Dit is de rituele dans van dit volk en dit keer was het in Kartong te doen. Het plaatsje waar mijn ouders toen zaten. Tot mijn grote verbazing werden we in Berending opgehaald door hetzelfde gele busje waarmee mijn ouders weggebracht waren naar het vliegveld. ( dat busje wat het dus niet haalde) en zelfs de chauffeur was hetzelfde. Hij herkende ons nog en gaf me een scheve glimlach haha. Het busje op zich was al een ervaring. Ik wist niet dat er zoveel mensen in een busje pasten, binnen no time had ik een meisje op schoot en drie armen om me heen, passen en meten maar het was erg gezellig. De meiden hadden zin om te dansen en de stemming was opgewekt. We werden gedropt in het dorpje op straat waar het feest al in volle gang was. Ik had binnen de kortste keren weer 6 kleine kindjes aan mijn hand hangen, gezellig is dat toch.
Nadat de ministers uit Senegal gearriveerd waren ( het was independence day vandaar) gingen wij met de vrouwen de Kumpo ophalen. De kumpo is de strobaal met de stok op zijn kop, een van de bosgeesten. We liepen een steegje in waar de kumpo al klaarstond. Lieke en ik deden vrolijk mee. We mochten zelfs frontrow staan. Ook de agomela en de essamay kwamen tevoorschijn, twee andere bosgeesten. Gelukkig zijn deze allemaal goedaardig. Na een te lange speech van de ministers konden we eindelijk beginnen met dansen. Fatu, een meisje van 21 van de familie Sanyang, vond het prachtig dat we mee dansten. De ministers zaten in een luie stoel terwijl de vrouwen zich in het zweet werkten.Wij kunnen nu in ieder geval zeggen dat we voor de ministers van Senegal gedanst hebben. Na het spektakel reden we naar equatorlodge waar het eten klaar stond. Voor de bevolking van Berending was er gekookt maar er was ook apart gekookt voor de ministers en belangrijke mensen. Op wonderbaarlijke wijze belandde Lieke en ik (waarschijnlijk omdat we blank waren) tussen de vips en mochten we binnen mee eten van het lopend buffet. Heerlijk zeg! Het voelde wel een beetje dubbel aangezien de hele bevolking van Berending waarschijnlijk op hetzelfde moment ergens in de kou rijst zat te eten. Maar het lopend buffet was te lekker om daar bij stil te staan.
20-02-2009
Vandaag kwamen we erachter dat onze stempel in het paspoort verlopen was. Oeps! Wim heeft ons snel naar Gunjur gebracht waar we de bushtaxi naar Brikama namen, we moesten helemaal naar Banjul als we dat nog maar haalden vandaag. Zoals we eigelijk al wisten heeft het geen zin om haast te hebben in Afrika. Want je bent hoe dan ook altijd de enige die haast heeft. We hebben serieus een uur zitten wachten tot de bushtaxi vol zat. Waren we eindelijk in Brikama, konden ze ons vertellen dat het hoofdbureau in Banjul, waar we moesten zijn, al lang gesloten was omdat het vandaag rustdag was. Waren we dus ook nog voor niks naar Brikama gegaan. We besloten maar lekker te gaan lunchen bij Domor deema.
Toen we net lekker zaten te eten kwam er een Nederlandse man naar binnen gelopen ( type doktor/tandarts) Heyyyy dames! Waar komen jullie vandaan. Nederland? Oh Die wil ik hier dus echt niet tegenkomen hahaha ( zo’n overdreven bulderlach). Ja ja ik ben hier nu al wel zoveel weken en ik ben dus in zo’n dorp geweest, ja mensen eten daar met z’n allen uit een grote schaal echt ongelofelijk ik wist niet wat me overkwam. ( ondertussen bestelde hij nog een biertje bij de vrouw van het eettentje) ‘’ Heyyyyyyyy nice lady can i have another beer please hahaha ( alles in dat Nederlandse Engels)! Tegen ons zei hij toen; tja je moet een beetje complimenteus zijn hier he! Lieke en ik hadden allang gezien aan het rollen van haar ogen dat de eigenaresse hier juist helemaal niet van gediend was. Toen ze hem het biertje gaf zei hij luid: ‘’ABARAKA BAKEH’’ ja dat betekent dankjewel he hahaha.
Ik kon mijn lach maar met moeite inhouden, hij kon ook niet weten dat wij hier nu al 2,5 maand zaten en dat we waarschijnlijk meer ervaring hadden met Afrika dan hij. Hij deed in ieder geval alsof hij er ontzettend veel verstand van had allemaal. Toen we hem vertelden dat we hier al een tijdje zaten droop hij (waarschijnlijk uit schaamte)gelukkig af, patser.
21-02-2009
Het zaterdagklasje was zo leuk! Ze hadden de sleutel weer eens niet achter gelaten dus hadden we weer geen lokaal. We lieten ons hierdoor niet tegenhouden en hebben lekker op de ‘’veranda’’ van school een reuzenslang geschilderd met de kinderen. Het hele schilderfestijn monde uit in een bodypaintsessie. De meiden kregen zwarte wenkbrauwen en rode lippen en de jongens kregen een masker van witte verf. Zo gingen ze op de foto, wat een feest.
’s Middags zijn we met Fatu naar het interhouse event geweest in Kartong. Dat is een sportcompetitie van de school in Kartong. We gingen met de taxi en Fatu kwam nog net op tijd aanrennen. In de auto ging haar lange rok uit en bleek ze er een kort strak broekje onder te dragen. In kartong bleek wel waarom. Het hele interhouse event draaide voor de meiden om zien en gezien worden. Ik heb nog nooit zulke lelijke opgetutte meiden gezien. Rode, paarse, groene wenkbrauwen, meters nephaar, veel te strakke broekjes en kitscherige tasjes, het hele circus was compleet. En maar paraderen met die djaifunda’s ( dikke konten).
De competitie was erg leuk om te zien. Ik verbaasde me over de spelen die er waren; stoelendans, zaklopen, hoogspringen, hardlopen, limoenrace en als klap op de vuurpijl bucket balance. Ja ze kunnen hier met een emmer water op hun hoofd zelfs rennen! Hoe doen ze het toch. Je zou haast denken dat ze er stiekem wat druppeltjes secondelijm bij gebruiken.
Toen het donker begon te worden gingen we geheel in stijl terug en wel met een enorme vrachtwagen. Helaas ‘’moesten’’ wij als toubab zijnde voor in de cabine en mochten we niet in de bak met alle anderen. Reken maar dat ik volgende keer wel in die bak ga. Dat lijkt me wel een ervaring.
24-02-2009
Ziek, pijn, kotsmisselijk, zweten, koorts. Lieke en ik hebben werkelijk heel de dag op bed gelegen, zo ziek als een hond. Zelfs een boek lezen lukte niet meer. Waarschijnlijk hebben we weer iets verkeerds gegeten. We verdenken de kool die wij vooralsnog aanzagen voor een lekker stukje groente. Fijn vitaminen! Riepen we nog toen we het zagen. Daar denken we nu dus heel anders over.
25-02-2009
Nog steeds half zwak van het naar de wc rennen van die nacht gingen we in de vroege ochtend de ouders van Lieke ophalen van het vliegveld. We moesten eerst nog even een tweede poging doen om de stempel in ons paspoort te halen in Banjul. Dat lukte met succes. Vorige keer heeft een politieman uit Gunjur onze stempels gehaald.Er stond gratis op de vorige stempel maar we hebben hem wel 300 dalasi moeten betalen. Nu bleek bij het immigratiekantoor dat deze politieman dat geld waarschijnlijk in eigen zak heeft gestoken. Want gratis betekent ook echt gratis. Wat erg dat je zelfs de politie niet meer kan vertrouwen hier.
We waren net iets te vroeg op het vliegveld maar dat was geen probleem, ik kon wel een goede lunch gebruiken. Gelukkig konden we zonder problemen met de bus mee naar hun hotel in Kololi. Toen we daar aankwamen wist ik niet wat ik zag. Een zwembad, tegels, gras, banken, een bar. Het was niet eens een superdeluxe hotel maar zoveel luxe was ik echt niet meer gewend. Ik vond het echt raar om te zien.Meteen besloten Lieke en ik dat het een verstandig idee was om hier ook eens een nachtje te vertoeven. Vooral na die nachtelijke estafetteloop naar het toilet van de vorig nacht vonden we dat we wel een verwendagje verdiend hadden!
Met onze rugzak vol lekkere dingen uit Nederland, gekregen van de ouders van Lieke gingen we terug naar Berending. We waren al best laat maar gelukkig hadden we nog een bushtaxi in Brikama weten te bemachtigen! Wij waren allang blij dat we nu in ieder geval geen dure taxi hoefden te betalen naar Berending. Helaas liep het weer niet zo als gepland. We werden gedropt in Gunjur, het dorp voor Berending en vanuit daar moesten we het zelf maar zien. Nee de bushtaxi reed niet meer naar de garagen en het was ontzettend moeilijk om nu een taxi te regelen, wreef een dorpsbewoner ons er nog even in. Ja shit! Het was inmiddels al pikkedonker en daar stonden we dan in een wildvreemd dorp. Gelukkig wilde Wim ons wel op komen halen, en zo kwamen we toch nog thuis. Weer een ervaring rijker.
27-02-2009
Vandaag gingen we eens lekker een dagje de toerist uithangen. Dit was onze verwendag. We hadden een kamer geboekt bij hetzelfde hotel als de ouders van Lieke. Heerlijk zeg! Het duurde even om er te komen. We hebben er denk ik wel 3 uur over gedaan. De bushtaxi stopte om de zoveel meter en de taxichauffeur in Serrekunda bleek onderweg toch ineens niet te weten waar Kololi lag. Dat alles mocht de pret niet drukken. Eenmaal bij het hotel aangekomen bleek dat onze kamer nog schoongemaakt moest worden. Geen probleem, we trokken onze bikini aan en we hebben lekker heel de dag aan het zwembad gelegen. Het voelde wel gek, ik voelde me echt verwend en haast asociaal dat ik daar zo lag te bakken in de zon. Maar aan de andere kant was het natuurlijk gewoon genieten. Toen we onze langverwachte douche wilden gaan nemen bleek onze kamer nog steeds niet schoon te zijn. Tot mijn grote afschuw lagen er zelfs 2 gebruikte condooms weggestopt in het schuifje van het doucheraampje. Gadverdamme, op hoge poten liepen we naar de receptie om ons zegje te doen. Ze waren niet zo blij toen we hardop zeiden dat dat er lag. Gelukkig kregen we zonder problemen een andere kamer die gelukkig wel in orde was.
Douchen, wat een gekke ervaring! Ik kon nog wel 2 uur onder die warme stralen blijven staan. Na de douche voelde ik me echt als herboren. Als klap op de vuurpijl heb ik ’s avonds ook nog eens een biefstukje in champignonsaus gegeten. Wat een fijne dag zeg.
28-02-2009
Het feest was nog niet voorbij, ik ben extra vroeg opgestaan om nog eens lekker van die douche te genieten en daarna hebben we uitgebreid ontbeten. Eitje, sapje, verse broodjes enz als een echte Afrikaan pakte ik wat ik pakken kon. Met onze volle magen gingen we gauw op weg naar Berending, we moesten om 11 uur lesgeven en het was inmiddels al half 9 en aangezien je hier onderweg op minstens 3 tegenslagen moet rekenen moesten we toch echt maar eens vertrekken. Het personeel van het hotel waarschuwde ons al dat we wel erg laat waren en op moesten schieten. Hoezo dan? Nou van 9 tot 1 zou al het verkeer platgelegd worden want het was nationale cleaning day, zoals elke laatste zaterdag van de maand. Uh, nog nooit van gehoord, het zal wel. Toen we buiten kwamen zagen we dat er al haast geen taxi’s meer te krijgen waren, gelukkig was er een ( illegale) die ons wel mee wilde nemen. In topspeed reden we naar Brikama, we waren er nog voor 9 uur. De laatste bushtaxi reed voor onze neus weg. En nu? Gelukkig was er een taxi die, natuurlijk voor een toubabprijs, het risico wel durfde te nemen om ons nog naar Berending te brengen. De Afrikaanse vrouwen die al in zijn taxi zaten werden er luid kibbelend uitgegooid. Wij betalen natuurlijk meer dan zij. We hadden nog tien minuten om legaal van Brikama naar Berending te rijden. Dat lukte natuurlijk nooit maar de taxi chauffeur wist heel handig de politieposten te omzeilen door door de binnenstraatjes te rijden. In de verte doemde helaas nog een politiepost op. We moesten stoppen, het was na 9 uur en het was dus verboden om nu nog verder te rijden. Gelukkig was dat zo opgelost. Lieke en ik stapten uit, wij deden ons zegje over het feit dat we les moesten geven en dat we die kinderen echt niet konden laten wachten. We mochten zomaar doorrijden. Niet omdat de politie nou zo begaan was met die leerlingen van ons, nee waarschijnlijk gewoon omdat we blank zijn. Daarnaast moest de taxichauffeur ook nog wat smeergeld betalen. Bij de volgende politiepost hadden we minder geluk. Daar zaten echt stuborns. We mochten met geen mogelijkheid doorrijden. We hebben het beleefd geprobeerd en daarna zelfs onbeleefd. Niets hielp. Daar stonden we dan om half tien ergens tussen Brikama en Berending op het hete asfalt in de brandende zon te wachten tot het 1 uur werd en we weer door mochten rijden. Geen probleem dat ze die cleaning day hebben, als er dan ook daadwerkelijk opgeruimd werd. Maar overal waar we keken zaten mensen gewoon op hun luie gat ataya te drinken tussen het vuil. Leuk die regels hoor maar wij stonden dus te wachten op niets, te wachten tot het vuil langs de weg zich in het niets op zou lossen. Waarschijnlijk dacht de plaatselijke bevolking ook dat het vuil zomaar zou verdwijnen.
Natuurlijk konden we ons hier niet bij neerleggen. We hadden een mooi plannetje gesmeed. In de verte was een bocht. Daar liepen we voorbij totdat we uit het zicht van de politie waren. We belden de eigenaar van de lodge waar de ouders van Lieke verbleven en die kwam ons, net na de bocht met de auto ophalen. Haha, wij toubabs zijn niet voor een gat te vangen. Wonder boven wonder waren we precies om 11 uur op school en konden we nog mooi ons lesje geven. Eind goed al goed. Ga toch weg met je cleaning day. Ik kan er maar een ding over zeggen en dat is: typisch Afrika.
Na ons lesje deden we een rondje dorp met de ouders van Lieke, dat ging eigelijk precies zo als bij mijn ouders. Heel veel handjes schudden en heel vaak zeggen dat alles fine en nice is. Na de Afrikaanse lunch vertrokken we naar equator lodge waar we, na een fijne strandwandeling een enorm bord spaghetti verorberden.
Lamine, de eigenaar van de lodge vertelde ons dat het Kumpo dans was in Berending. Het gerucht was al eerder gegaan maar het was dan weer wel en dan weer niet. Lamine zei dat hij het van de organisator gehoord had en dat het zeker was. Dat moesten we zien, ook al waren we doodmoe. We mochten de auto van Lamine lenen en reden door de donkere bush terug naar Berending. Hier hebben we een uur op onze kamer gewacht tot we de trommels hoorden, de oproep van de Kumpo dans. Na een uurtje gingen we zelf maar even kijken of het niet stiekem al zonder ons begonnen was. Op het plein aangekomen was er niets dan stilte. We liepen naar de familie Sanyang en vroegen wanneer de Kumpo begon. Kumpo? Ze wisten van geen kumpo af, no not tonight i think. Ja hoor! Wel niet wel niet wel niet wel niet. Je wordt er zo moe van. Je kan er niet van op aan. Hoe de bevolking zelf weet wanneer het wel of niet Kumpodans is is mij echt een raadsel. Ik denk dat je Afrikaans bloed moet hebben om dat aan te voelen. Het was natuurlijk hartstikke vervelend voor de ouders van Lieke, die waren dus blij gemaakt met een dooie mus. Geen kumpo helaas.