het thuisfront op bezoek

05-02-2009

Vandaag hebben we pannenkoeken gebakken voor de leraren. We hadden gisteren al een poging gedaan maar de tien eieren die we gekocht hadden bleken allemaal gekookt te zijn. Wie verkoopt er nou in godsnaam gekookte eieren? Vandaag was dus de tweede poging en die was zeer geslaagd ( vonden Lieke en ik zelf dan) of de rest van de leraren het nu zo lekker vond kon ik niet zo peilen. Ze zeiden dat ze het heerlijk vonden maar aangezien dit gezegd werd voordat die minikruimel pannenkoek in hun mond verdween kan ik dit niet heel erg serieus nemen. We bleven ook maar bakken voor ze, na een tijdje bleek dat ze niet meer hoefden. Ze zeiden niet dat ze het niet lekker vonden maar gaven er een draai aan; “ja we willen niet al jullie pannenkoeken opeten, jullie moeten het zelf ook proeven blablabla. Geen probleem, zonder enige moeite hebben Lieke en ik de rest van de pannenkoeken opgegeten.

06-02-2009

Vanochtend hebben we al onze materialen eerlijk verdeeld over de verschillende klassen. Het was een heel werk om alles te sorteren maar het gaf me een fijn gevoel nu eindelijk alles te verdelen. Niet alleen wij waren blij maar ook de leerlingen die allemaal een potlood pen en schrift kregen waren erg tevreden. Ze stonden in lange rijen voor de dozen met potloden en pennen en kregen ze een voor een uitgedeeld.

Vanavond komen mijn ouders aan. Helaas hebben ze maar liefst 5 uur vertraging. Ik vind het zo leuk dat ze komen, fijn om ze te laten zien waar ik op dit moment leef. Niet alleen ik ben blij maar het hele dorp lijkt op zijn kop te staan omdat er nog meer toubabs komen. Daddy, de jognen die ons eten altijd brengt, kwam naar ons toegeraced en vroeg me of het waar was dat ze kwamen. Echt? Komen je ouders Pauline? Oh ik ben zo blij. Hij stond echt met een grote glimlach in onze kamer en deed bijna een vreugdedansje. Hij beweerde zelfs dat hij nog blijer was dan ik.

Om half 11 ’s avonds konden we eindelijk naar het vliegveld. Ik dacht dat ik heel zenuwachtig zou zijn om ze weer te zien maar eigelijk was ik vooral heel erg blij. Toen ze door de gate kwamen en ik pap en mam zag na 2 maanden werd ik toch stiekem wel een beetje zenuwachtig. Het is ook zo raar om ze na 2 maanden weer te zien maar vooral fijn. Ik wilden ze het liefst meteen alles laten zien, het dorp, de kamer, de mensen. Maar aangezien het al laat en dus donker was reden we meteen door naar hun lodge in Kartong. Dat was nog niet makkelijk. Het werd een nachtelijke zoektoch in het donker naar equator lodge. We konden het echt niet vinden, we belden de lodge, ze namen niet op, we vroegen het een politieman bij een controlepost, hij had geen idee. Na lang zoeken en het checken van alle borden die we maar tegenkwamen waren we eindelijk daar. Het was uitgestorven maar ergens in de verte zag ik licht branden in een huisje. Toen ik door de kieren van de deur keek zag ik een jongen in bed liggen. Hallo? Je gasten uit Nederland zijn er. Hij beantwoorde me met een: ‘’ yeah I’m sick. Ondanks dat besloot hij toch maar uit bed te komen. We dronken nog wat en om 3 uur ’ s nachts viel ik eindelijk in slaap.

07-02-2009
Na een korte nacht begonnen we de dag weer fris met ons zaterdagklasje. Mijn ouders kwamen kijken. Ze hebben eerst onze kamer, wc’s en douche bekeken. Daarna kwamen ze een kijkje nemen in ons lokaal. Ook de leraren ( mr mendey en mister sambou, twee jongens, een van 24 en een van 28) kwamen mijn ouders begroeten. Dat was echt hilarisch, het was weekend en dus waren ze straalbezopen van de palmwine. Ja het was inderdaad 11 uur ’s ochtends maar dat is toch geen reden om niet te drinken? Het feit dat mijn ouders er waren was juist des te meer reden om te drinken, uit blijdschap waren ze die morgen maar om 8 uur begonnen. Ze konden het namelijk niet laten om te proosten op mijn ouders. Ze begroetten mijn ouders dan ook uitbundig met een stevige omhelzing alsof ze hun eigen ouders zagen. Afijn dat was weer een ervaring met de Afrikaanse christenen.

Na ons klasje liepen we het dorp in met pap en mam. Het grote handjes-schudden-avontuur kon beginnen. In de zandbak die Berending heet sjokten we langs alle compounds om iedereen te begroeten. We kwamen aan bij de Sanyangs, Fatu was zo blij mijn ouders en vooral mijn moeder te zien, ze kwamen aandansen en omhelsde mijn moeder helemaal.We kregen een uitgebreide rondleiding bij de Sanyangs met Daddy als gids. Met papa’s rugzak vol sinaasappels en grapefruits ( we bleven maar meer krijgen van ze) reden we naar equator lodge waar we onder het genot van wat drankjes de dag besproken. In een woord: Afrikamuseum! Het is precies het Afrika museum en vooral ongelofelijk dat dit dus nog steeds in het echt bestaat.

09-02-2009

Vandaag zijn we naar een marabout geweest. Ik was hier al eens eerder geweest, het is een zoor waarzegger en vond absoluut dat mijn ouders dit ook mee moesten maken. De hele cultuur is hier namelijk op gebaseerd en zelfs de politie gelooft erin. Dit keer zijn we naar een man geweest. Toen we binnenliepen in zijn kleine donkere kamertje kregen we een krukje aangeboden en haalde hij een soort scharnier hekwerk te voorschijn. Met dat ding ging hij ons de toekomst voorspellen. Hij vertelde dat onze vrienden erg blij zouden zijn als we terug waren in Nederland. Over mijn moeder wist hij te vertellen dat ze vaak pijn had in haar schouders na een dag werken. Toch gek he mam? Dat is waar, toch gek he mam om dat te horen, ook al zijn we dna van die nuchtere Hollanders. Dat kan hij simpelweg niet van iemand anders gehoord hebben. Voor mijn vader voorspelde hij een rooskleurige toekomst in Gambia. Gambia was volgens deze marabout zijn hometown en alles wat papa hier zou beginnen zou helemaal vlekkeloos verlopen. Oftewel, hij moest maar hier blijven.

10-02-2009

Vandaag hebben mijn ouders een rondleiding gehad op de daycare terwijl Lieke en ik lesgaven. Daddy had mijn ouders alweer gevonden, hij vindt het leuk om als een soort gids te fungeren. Ook hield hij nauw in de gaten of mijn ouders het offer wel gebracht hadden. Ze moesten 7 witte kaarsen, 4 witte colanoten en 2 rode colanoten naar de moskee brengen. Dit waren we eigelijk vergeten maar op het nippertje net voordat we naar equator lodge gingen hebben we dit offer nog kunnen brengen. Dit offer was voor een goede reis en voor een goede toekomst. Ook al geloven we er dan niet helemaal in, je kan maar beter het zekere voor het onzekere nemen. We Liepen met het offer naar de moskee waar we een gebedje deden. Daddy trok zijn schoenen uit en bracht het offer naar binnen. De man van de moskee kwam naar buiten en gaf ons zijn zegen, toch wel mooi.

We reden naar equatorlodge waar we weer lekker aten. Na het eten maakten we een strandwandeling. Dat was ook nog een hele belevenis.We hadden al wel veel verteld over de vervelende jongens maar nu maakten ze het zelf ook eens mee. Ik vond het wel grappig dat ze het nu met eigen ogen konden zien hoe irritant sommige jongens zijn. Hey hello welcome friends, what is your nice name, you are a gambian now, happy family smiling girls hello we are friends now. Wat een gezever. Je kan slippers gooien, ze uitschelden, ze doodnegeren, zeggen dat je echt geen zin hebt in hun gezelschap, je kan alles doen maar ze zijn hardnekkiger dan de ergste schimmel. Ze gaan gewoon niet weg.

11-02-2009

Vanochtend zijn we in alle vroegte vertrokken naar Banjul. We reden met de bushtaxi eerst naar Serrekunda. Ook dit was een hele ervaring. Een van de mannen in de bushtaxi had zijn identiteitskaart niet bij en er werd nogal stampij over gemaakt. In plaats van netjes uitstappen, de politie gehoorzamen en het uitleggen raakte de man nogal verhit en begon fel tegen de politie in te gaan. Zoals gewoonlijk bemoeide iedereen er zich mee en daar zaten we dan in een bustaxi vol schreeuwenden Afrikanen. Even later stapte de man weer in, hoe dat nu opeens zo simpel kon? Waarschijnlijk had hij gewoon wat geld betaald.

In Banjul liepen we over de Albert market op zoek naar carnavalskleren voor mijn ouders. Peter, een zogenaamd behulpzame Afrikaan wilde onze gids wel zijn. Of je nu wilt of niet, je krijgt hem als gids en hij gaat ook zomaar niet meer weg. We kwamen bij een winkeltje met een prachtige Afrikaanse outfit voor mijn moeder. Ze probeerde dit aan ons te verkopen voor wel 25000 dalasi, dat is omgerekend 780 euro. Ze dachten zeker dat we gek waren. Na een tijdje hadden we een leuk pak gevonden voor mijn vader en moeder. Peter begreep dat zijn taak erop zat en vroeg ons doodleuk om een biertje. Maar natuurlijk moest hij iets hebben, zomaar iemand helpen is er namelijk niet bij hier. Na zijn biertje kon hij in ieder geval fluiten.

13-02-2009
Alweer de laatste dag dat mijn ouders hier zijn, de tijd gaat snel. Toen we bij equator lodge aankwamen hadden ze al gezelschap van daddy. We liepen naar de lemon fish art gallery, een klein galerietje met batik en andere Afrikaanse kunst. We zaten op de prachtige veranda en keken over het hek naar een huisje op een heuvel. Hier zaten de net besneden jongesn van kartong in. Dit kon maar een ding betekenen, de kangkuran van Kartong was ook in de buurt. Tot onze grote verbazing kwam de kangkuran van Karton zo het huisje uitlopen. Geweldig dat mijn ouders dat monster nu ook eens hebben gezien! Dat was echt een geluk.

We liepen Kartong in en dronken wat op een terrasje, leuk dorpje is het. Je kan zien dat dit dorpje op nog geen tien kilometer afstand al veel verder ontwikkeld is dan Berending. Daddy had die dag niets beters te doen en volgde ons op de voet, aan de ene kant vervelend dat je hem niet kwijtraakte maar aan de andere kant was het ook wel handig om hem als gids te hebben. Hij nam ons mee naar de heilige krokodillenpoel. Hier moesten we onze schoenen uittrekken en na wat geld betaald te hebben aan ongeveer tien oude vrouwen moesten we in het zand gaan zitten met ons gezicht naar de krokodillenpoel. Als je geluk had zag je een krokodil, we hadden geen geluk. Ik vraag me af of er daadwerkelijk krokodillen in dat watertje zaten. Met onze benen languit en onze handen rustend op onze benen ontvingen we de zegen van deze prevelende oude vrouwen. Het gebed was voor een goede terugreis voor mijn ouders ( het was immers vrijdag de dertiende en een beetje geluk konden we wel gebruiken) en voor onze terugreis. Na het gebed werden we gewassen met het heilige water uit de krokodillenpoel. Het was een mooie ervaring.

Na de lunch was de tijd alweer aangebroken dat mijn ouders naar huis gingen. Om 4 uur reden we met het busje naar de luchthaven in Banjul. Ze moesten om 5 uur inchecken en we zouden dan in ieder geval ruim op tijd zijn. Afrika zou Afrika niet zijn als dat allemaal vlekkeloos verliep. De auto had pech. Om de twintig meter stopten we en moest de roetfilter uitgeklopt worden op straat. Na de derde stop verloren we ons geduld en besloten we voor te stellen iemand anders te bellen om ons weg te brengen. Nee nee, dat was echt niet nodig, we kwamen er wel zeiden ze. Jaja, stiekem had mijn vader al iemand anders gebeld die er gelukkig meteen aankwam. Na een paar minuten zeiden de mannen van het kapotte busje dat ze inderdaad maar iemand anders moesten bellen, dat hadden we dus al gedaan. We kwamen op tijd aan bij de vluchthaven. Ik vond het wel moeilijk om afscheid te nemen, ik moet eerlijk bekennen dat ik wel een traantje weg moest pinken. De tijd was ook zo snel gegaan. Het was fijn dat ze er waren en ik ben blij dat ze nu ook begrijpen waar ik het over heb en dat ze een beeld hebben. Ik heb gehoord dat ze een lange film hebben gemaakt en dit zal waarschijnlijk een goede indruk geven van waar ik nu zit.