materialen

karen als je dit leest. voor de fotos

dit is het nummer van mijn moeder

0622109836




Ik heb een nieuw telefoonnummer want mijn telefoon is gestolen dus bij deze, dit is mijn nieuwe nummer: 00220 7372555
28-01-2009
Vandaag gingen we eindelijk de materialen ophalen in de haven. Lieke en ik hadden gepland om lekker te gaan lunchen in Serrekunda. We moesten even een nummer afgeven in de haven van Banjul en dan zouden we doorreizen naar Serrekunda. Dat ‘’even afgeven’’ ging dus niet door. We hebben ongeveer heel de dag van de haven naar een kantoor in de stad van Banjul gereisd en vooral erg veel gewacht. We hebben gewacht op een stempel, gewacht op een 2 uur durende pauze, gewacht op een telefoontje gewacht op het gebed, gewacht gewacht gewacht. Die lunch hebben we maar in Banjul genuttigd, falaffel, en het smaakte me prima. Uiteindelijk hebben we onze tekenmaterialen nog niet mee naar huis kunnen nemen want omdat het zo lang geduurd had was nu de werkdag voorbij.
Rond een uur of 4 konden we eindelijk naar Serrekunda. We moesten en zouden naar Serrekunda want hier zit een enorme supermarkt met allerlei Nederlandse producten. We hebben de supermarkt nog net niet leeggekocht. Groenten, chocola, yoghurt, soepjes we hebben veel gekocht. Het blijkt niet zo verstandig te zijn om te gaan winkelen met een hongerige maag. Na het inslaan van een flinke voorraad europees eten ( ons westerse systeem schreeuwde erom) hebben we onszelf ook nog eens even getrakteerd op een lekker gebakje bij palais du chocolat. We waren onderhand vermoeid van het slenteren en het mannen van ons afslaan. Iedereen wil wat van je. Een dagje de stad in is een hele opgave en heel erg uitputtend. Daarna zijn we nog naar een internet cafe gegaan in Serrekunda. Toen we hier weggingen begon het al donker te worden en we moesten nog terug naar Brikama en dan nog naar Berending. Een bushtaxi vanuit Serrekunda naar Brikama regelen bleek niet zo heel makkelijk. Zoals gewoonlijk wil iedereen je helpen. Waar moet je heen wacht kom hierheen nee kom daarheen enz. Toen er eindelijk een bushtaxi voor Brikama aankwam stoof iedereen eropaf. Hij zat vol voordat we er erg in hadden maar een jongen had een plekje voor ons vrijgehouden. Zodra ik in de bushtaxi stapte realiseerde ik me dat mijn telefoon weg was. Ja Hoor! Toen ik het vertelde in de bushtaxi zeiden ze dat het heel veel voorkwam rond dit tijdstip in Serrekunda. Vandaar dat al die jongens je willen helpen met het vindne van een bushtaxi, ze zijn op meer uit. Toen we eindelijk in Brikama aankwamen was het al een uur of half 9, er waren geen bushtaxi’s meer naar Gunjur. Hoe gingen we in godsnaam nog thuiskomen. We hadden niet gepland zo laat naar huis te gaan. Er waren genoeg gewone taxi’s die ons wel naar Berending wilde brengen maar ze hadden natuurlijk toubabprijzen gemaakt. Er was een jongen die had een redelijke prijs voor ons, 250 dalasi, we wilden nu eenmaal graag naar huis en besloten in te stappen. Van te voren hebben we nog een paar keer herhaald oke 250 dalasi naar Berending, deal werd er gezegd. De jongen begon in de auto wat te zeveren over het feit dat we nu vrienden waren want hij had ons geholpen met het vinden van een goedkope taxi en nu kon hij ons emailadres wel krijgen. Lieke en ik hielden heel wijs onze mond en deden alsof we hem niet verstonden. Toen we bij Gunjur aankwamen begon meneer de taxichauffeur opeens te zeuren over de prijs, het was toch wel erg ver. We moesten maar 300 dalasi betalen. Hier kan ik dus niet zo tegen, ze weten niet waar ze ja tegen zeggen en komen dan later terug op de prijs. Om half tien waren we eindelik terug in Berending, totaal uitgeput vielen we in slaap.
29-02-2009
Vandaag zijn eindelijk de spullen aangekomen. Het was zo fijn dat we ze eindelijk hadden. Nu kunnen we tenminste echt leuke lessen gaan geven. De jongens die aan het voetballen waren hebben ieder een doos op hun hoofd genomen en ze naar onze kamer gebracht. Het was leuk om te zien hoe snel dat ging, het leken wel mieren. Vol enthousiasme pakten Lieke en ik de dozen buiten uit. Het leek wel alsof we de enige waren die blij waren met de spullen. De andere leraren toonden geen enkele interesse. Hadden ze niet door dat dit voor de school was? We hebben Paul ( een van de hoofdleraren) er maar bij geroepen om te laten zien wat we voor zijn school hadden. Gelukkig was hij erg blij en hij zou niet slapen van blijdschap zei hij.
30-01-2009
Deze dag hebben we helemaal besteed aan het uitpakken en sorteren van de spullen. We willen dat alle spullen eerlijk verdeeld worden over de verschillende klassen. Wat een monnikenwerk! Heel de dag hebben we in het hok gezeten waar onze spullen in lagen opgeslagen. Dit hok is een oude keuken. Tot mijn grote verbazing lag het hele hok vol met boeken weliswaar onder een dikke laag stof maar zeker nog bruikbaar. Ik wil echt niet dat onze spullen ook zo eindigen. Dat gaat waarschijnlijk niet gebeuren als we het gewoon in de klassen neerzetten. De headmaster was ook nog komen kijken en hij zei dat hij heel erg blij was met de spullen. Gelukkig! Hij zou zelfs een thank you letter schrijven voor de mensen die ons de spullen gedoneerd hebben. Het is fijn om te horen dat ze het waarderen. Daarvoor doe je het uiteindelijk toch.
We vonden nog wat brieven van onze klasgenoten in Nederland in de dozen. Leuk! Dankjewel allemaal, de brieven hangen aan onze muur te pronken!
01-02-2009
Zo het is alweer februari, de tijd vliegt! Vanochtend zijn we vroeg opgestaan om aan ons werkstuk te werken over de djola cultuur. We wilden in de achtertuin van de familie Sanyang, die altijd vol zit met jan en allemaal, wat informatie opdoen. Helaas stonden ze hier niet voor open. We kregen het verwijt dat we ons teveel schuil hielden in onze kamer en ons niet mengden met de mensen in het dorp en dat we dus niet hoefden te verwachten dat we toegang kregen tot hun cultuur. He?! Wat?! Lieke en ik waren ons van geen kwaad bewust. Ja we hadden de afgelopen 2 dagen wat minder tijd gehad om door het dorp te lopen en kasumai te roepen omdat we het druk hadden met het sorteren van de materialen. Dit was schijnbaar in het verkeerde keelgat geschoten bij de dorpsgemeenschap. Later die middag bleek dat we teveel namen en te weinig gaven. Helaas is dit ons niet door de mensen zelf verteld, nogmaals, wij waren ons van geen kwaad bewust en hadden geen idee wat er aan de hand was of wat we verkeerd deden. Het is fijn dat we nu weten wat we verkeerd doen maar ook erg ingewikkeld dat het niet gewoon gezegd wordt als je iets fout doet. Naar mijn idee roep ik heel de dag door kasumai tegen iedereen die ik maar tegenkom, schijnbaar nog niet genoeg.
’s Avonds hebben we voor het eerst echt zelf gekookt. Het was heerlijk. We hebben macaroni gemaakt met wortel tomatensaus en een courgette. We hadden maar 1 pannetje en 1 pit dus hebben we eerst de macaroni gekookt, die in de thermoskan bewaard en toen de wortel en courgette gebakken. Je wordt vanzelf inventief.
02-02-2009
vanochtend hebben we wat van onze tekenspullen naar de daycare gebracht. Ze waren er ontzettend blij mee. We kregen een rondleiding op de school en in bijna elke klas werd er een liedje voor ons gezongen door de kinderen als bedankje. Die kindjes zijn zo ontzettend schattig. Ook zagen we bubacar in een van de klassen. Dat jongetje komt wel eens langs op onze kamer. Hij komt dan gewoon hangen en gisteren heeft hij een tekening gemaakt op onze kamer. Communiceren kan je niet echt met hem omdat hij nog niet zo goed Engels praat maar hij heeft het waarschijnlijk prima naar zijn zin op onze kamer aangezien hij er soms uren kan verblijven. Ik vind het wel gezellig die kindjes op onze kamer.
Toen Bubacar ons zag bij de daycare straalde hij van trots, hij had de dag ervoor nog een tekening gemaakt op onze kamer. Hij zong zo hard als hij kon om ons te bedanken. Toen hij hoorde dat we materialen hadden gebracht voor de school kon hij zijn geluk helemaal niet op.
’s Middags zijn we met Fatu naar een marabout gegaan. Een marabout is een soort waarzegger, dromenverteller, koffiediklezer maar dan anders. Ik had me voorgesteld dat het een man was maar het was een vrouw, een soort heks dus. We liepen het kleine kamertje binnen en gingen zitten op een krukje. De vrouw haalde schelpjes tevoorschijn en gooide ze voor haar op een mat. Ze las de schelpen. Fatu ik en Lieke moesten een voor een drie keer de schelpen en daarna ons gezicht aanraken. Er zijn interessante dingen gezegd door haar. Ze kon lezen dat: we op de school verbleven, hier 4 maanden waren, mijn ouders heel snel zouden komen, de ouders van Lieke ook zouden komen maar wanneer was nog de vraag, we binnen een jaar onze man zouden vinden. Ik vond het wel gek om te horen dat ze wist dat mijn ouders binnenkort langskwamen. Ik heb deze vrouw nog nooit ontmoet. Aan de andere kant kan ze het gewoon gehoord hebben van iemand uit het dorp. Ook zei ze dat Lieke en ik een offer van 2 kaarsen, een kop suiker, en twee witte pepers moeten brengen aan iemand rond de moskee op maandag. Als we dat doen zullen we onze examens halen en onze studie met succes voltooien. Spannend! Laten we het zekere voor het onzekere nemen en het maar gewoon doen, in het middenlatend of het nu waar is of niet. De persoon aan wie we het gaan geven is er hoe dan ook blij mee.
03-02-2009
De les van grade 2 viel erg in de smaak vandaag. Ze hadden de opdracht gekregen een kever te maken en deze op allerlei manieren te versieren. Dit was een hele nieuwe ervaring voor ze, lijm, stempels, stiften en zelfs glitters, ze hadden er allemaal nog nooit mee gewerkt. Vooral de glitters waren letterlijk het stralend middelpunt. Ze waren zo fan van de glitters dat ze besloten niet alleen hun kever ermee te versieren maar ook zichzelf. Je weet als er een schaap over de dam is volgen er meer, uiteindelijk zat heel de klas onder de gouden zilveren en blauwe glitters, ze hadden enorm veel lol en het heeft leuke foto’s opgeleverd.
Vanmiddag zijn we nog langs Bakary gegaan. Bakary heeft een tuin vol bananen en papaya. Wij mogen wanneer we willen, zijn tuin binnen wandelen en het fruit plukken wat we nodig hebben. Dit is zijn manier om iets terug te doen. Hij is ons heel erg dankbaar dat we voor de school werken en dat we een doos met spullen bij de daycare, waar hij werkt, hebben afgeleverd. Vandaag hebben we zelfs onze eigen bananenbomen mogen planten in zijn tuin. Ze zijn officieel naar ons vernoemd en zullen de komende 5 jaar groeien en vruchten geven. Met een enorme lading papaya liepen we tevreden naar huis.