Hello hello

Na een lange, best vermoeiende vlucht kwamen we om 2 uur aan in Banjul. We moesten bij de douane een briefje afgeven met de duur van ons verblijf. Je mag maximaal drie maanden in Gambia blijven, ze zijn bang dat je blijft hangen. Eerst liepen we Wim zelfs voorbij. Hij herkende ons ook niet want in zijn herinnering waren wij veel groter. Wim had drie mannen meegenomen die meteen onze koffers wilden sjouwen. We konden meteen onze eerste 150 euro gaan wisselen. Dit gebeurde op een typisch Afrikaanse manier. Hoezo naar de bank? Nee buiten op de motorkap van een oude auto werden onze dalasis uitgeteld. De koers was op deze manier voordeliger voor ons. Tombong een vriend van Wim was hierbij, hij kende de gang van zaken en als blanke meisjes was het niet verantwoord geweest dit alleen te doen. We kregen een enorm pak smerig bruin geld waar je doorheen kon kijken in ruil voor onze verse haast ongekreukte euro’s. We stapten in de auto, twee van de mannen moesten achter in de bak van de four wheel drive stof happen. De rit naar Berending duurde ongeveer een uurtje. Ondanks het feit dat het wel redelijk naar verwachting was wat ik zag viel ik toch van de ene in de andere verbazing. Dit is echt het Afrika van tv krant en radio. Ja mensen dragen echt water op hun hoofd en kinderen op hun rug. Zelfs geiten hebben de African lifestyle en steken op hun gemakje de weg over , zelfs als er een auto aan komt. In het dorp aangekomen reden we het schoolterrein op. Hier in het lerarencomplex was de kamer van Lieke en mij. Vol trots toonden ze ons de versgeschilderde kamer, we begrepen meteen dat dit een luxe kamer was. We kregen een kettinkje gemaakt door Lamine de vriend van Wim. De klamboes werden opgehangen en ondertussen toonde Wim ons de primitieve toilet en douche. Hoe dat hier gaat? Met de linkerhand en water, niet met rechts want daarmee eet je. Hierna volgde het rondje dorp, beter gezegd de grote ronde want we hebben vrijwel alle families bezocht. Ik heb nog nooit zoveel handen geschud. Ondanks dat we ons telkens netjes voorstelde bleven de kinderen ons toubab noemen, dat betekent blanke. Ook zijn we ingewijd door de burgemeester helaas hadden we net iets te laat door dat hij voor ons aan het prevelen was. We leerden onze eerste woordjes wolofs

Kasumai ( hoe is het)
Kasumai kep ( het is goed
Kasibo ( hoe is het met je familie)
Kokobo ( ze zijn daar/ ze zijn er nog)

Op het terrein van de familie van Tombong hebben we zijn oom ontmoet. Wim vertelde ons dat deze man nu zijn derde en vierde vrouw zag in ons, dat was inderdaad af te lezen aan zijn glimlach. We werden gastvrij ontvangen en mochten vanaf toen de familienaam Sanyang dragen. Deze mensen zorgen nu ook voor ons eten. De eerste dag aten we bij Wim rijst met pindasaus en geitenvlees voor de lunch en spaghetti zoete aardappel en smack als diner. ’ s Avonds keken we nog even bij de rituele dans op het plein waar vrij oude vrouwen met kleine kindjes in hun draagzak op helemaal losgingen op tromgeroffel. Ongelofelijk dat deze oude vrouwen nog zoveel kracht in hun lijf hebben. Aangekomen bij onze kamer vielen we tevreden en vol nieuwe indrukken in slaap.

Dag 2

Vandaag hebben we Lamine ontmoet, de vriend van Wim. Hij kwam het dorp inrijden met de taxi en stopte zodat we in konden stappen en samen naar Wims compound konden rijden. Ook rasta zat in de auto, een druk pratend kereltje met teveel energie maar wel een hele gezellige jongen.

Om goed in het ritme van Afrika te komen hebben we echt helemaal niets gedaan vandaag. Deze mensen zijn echt gewend heel de dag te zitten en ataya te drinken. Dit is hele sterke groene thee met kilo’s suiker. Een heel ritueel, de thee wordt echt minstens 20 keer van glaasjes in glaasje overgeschonken. Aangezien er maar twee glaasjes zijn moet je het snel drinken zodat de volgende ook thee kan drinken. Je zou denken, schaf dan meer glaasjes aan maar daar gaat het nou juist om, dat je deelt. Aangezien je minstens 3 rondes ataya moet drinken had ik op een gegeven moment zitpijn. Je snapt niet hoe die mensen aan die bolle achterwerken komen als ze er de hele dag op zitten. Na de ataya liepen we naar de percussie en dansrepetitie van de groep van Lamine ( mister culture) Hier kreeg rasta de bijnaam mister funny omdat hij zei; I am funny. Lieke en ik trokken de conclusie dat rasta eigelijk nergens echt goed in was behalve in slap lullen. Totaal niet erg want er wordt door de rest van de mensen niet echt veel gepraat. Sommige jongens van de percussie groep zaten er ongeïnteresseerd bij en rookten gewoon ganja terwijl ze aan het repeteren waren elk nummer sloten ze af met. Terwijl anderen zich helemaal uitleefden. Elk nummer sloten ze af met de kreet Rastafariii. ’s Avonds aten we rijst ( verrassend ik denk dat ik een rijstkorrel ben als ik terug ben).

Dag 3
Ik ben de dag begonnen met een lekkere frisse douche, ik red me prima met een emmer en een klein bekertje om het water over me heen te gooien. Het water kunnen we gewoon halen op het terrein van school waar we zitten. We liepen met onze emmer naar de pomp en de kinderen van de school stonden nog buiten. We zijn een echte bezienswaardigheid die gekke toubabs die water gaan halen. ( zelfs nu ik dit aan het typen ben staat er een kindje bij onze kamer toubab toubab toubab te zingen) We hebben wat brood, een zakje boter, suiker en wat tomaatjes waar de beestjes uitkropen gehaald in het dorp. Tja als je trek hebt in vitaminen leer je vanzelf om om de rotte plekjes heen te snijden. Gelukkig gaan we morgen naar Brikama om wat fruit en groenten te kopen want dat is hier haast niet te koop in het dorp. Toen we buiten zaten te ontbijten kwam Domingo gomez het schoolhoofd ons ophalen voor een korte rondleiding op school. Op dat moment zaten we buiten met de laptop en Gomez vond dat erg interessant, hij vertelde dat ze met school ook wel een computer zouden willen aanschaffen. Eigelijk voelden we ons een beetje ongemakkelijk hierover. Je voelt je hier al snel verwent en ze kijken erg tegen blanken op.Wanneer we de lokale inliepen stonden de kinderen spontaan op en klonk het goodmorning teacher goodmorning friends. Gomez beantwoorde dit met een ; ‘’ You can sit down.’’ Waarna een volmondig thank you klonk. In onze introductie vertelde Gomez dat we arts and crafts lessen zouden gaan geven. En je weet tegenwoordig is kunst geld vertelde hij er in elke klas weer bij. Schijnbaar is alles hier gericht op geld verdienen. Later probeerde we gomez uit te leggen dat het bijvoorbeeld goed was voor de fijne motoriek. Maar hier begreep hij echt helemaal niets van. Motoriek, wat is dat? Om half twaal was de school uit, op vrijdag hebben ze halve dagen. Sommige kinderen hadden het lef ons op te zoeken bij het lerarencomplex en ons een handje te geven. Een klein jongetje Buba was niet meer weg te slaan. We hadden een tafeltje buiten gezet om in onze dagboeken te schrijven en daar ging hij aanhangen, hij zie niets, stond ons alleen maar aan te gapen en wekte niet de indruk te willen vertrekken. Na een halfuur toubabs kijken vertrok hij dolgelukkig met een briefje waar onze namen op stonden. De kindjes hier zijn zo schattig, ik zou ze allemaal wel mee naar huis willen nemen.

We dronken weer ataya bij Wim en nuttigde onze lunch ( rijst met vis) ook hier. Dit bleek achteraf niet de bedoeling want Sana had de opdracht gekregen van de familie Sanyang om ons eten te brengen. We wisten niet dat Tombong de afspraak had gemaakt dat de familie Sanyang onze lunch zou bereiden. Met als gevolg dat er teveel eten was. Wij schijnen overigens niet genoeg te eten vinden de mensen hier. Als ze You get fat zeggen is dat een compliment en ben je minstens een koe meer waard. Je eet hier met z’n allen uit een grote schaal en als je klaar bent moet je je lepel neerleggen. Als ik mijn lepel neerleg zijn ze het daar echt niet mee eens. Eat eat, ze blijven aandringen. Onder het eten ontstond er een soort van discussie over Nederland. Nederland is het beloofde land, babylon. Alles is beter in Nederland, ze denken dat wij niet werken voor ons geld en dat alles hier vanzelf gaat. Je begrijpt dat we dit vooroordeel even uit de weg hebben geholpen. Of ze ons geloofden, geen idee. Sommige Afrikanen zijn echte bagabobs ( stijfkoppen) en geloven heilig in zichzelf en hun wereld en willen dus graag blijven geloven in het Babylon wat er niet is. Het lijkt alsof ze het werken hier opgegeven hebben. Je kan je kapot werken en dan nog niet veel verdienen. Toen we Lamine vroegen wat hij ging doen vandaag zei hij dan ook; “ Nothing, just strolling around and drop by at some friends

’s Middags zijn we even met Lamine naar Balaba lodge gelopen. Hier hebben we een drankje genuttigd en zijn toen weer teruggelopen naar Fatu Sanyang. We moesten even afspreken hoe het nu verder ging met het eten. Het eten wordt nu voortaan bij ons op de kamer afgegeven. De lunch wordt bereid door de Fatu Sanyang en het diner door Kadi, de familie waar Wim bij inwoont. Het is nu 20:00 en we verwachten het eten in een paar minuten. Tot de volgende keer.

Je kan me trouwens post sturen. Ik zou het ontzettend leuk vinden als er wat foto’s deze kant opkomen zodat we onze spier witte kamer wat kunnen versieren. Geen waardevolle spullen opsturen want die komen niet aan! Het duurt overigens wel ongeveer 3 tot 4 weken voor het er daadwerkelijk is.

St Andrews school
Pauline
Berending
Combo south
The Gambia
West- Africa

Liefs en tot snel

Nice to be nice wonderfull wonderfull