bizar

18-12-2008
Ziek. This is the first experience with Africa. Gisteren lag Lieke op apengapen en vandaag was iok aan de beurt. Het begon met wat buikkrampen maar al snel monde het uit in een klein feestje op het Afrikaanse toilet. Ik heb die dag meer tijd op het toilet doorgebracht dan erbuiten. Je kon me echt opvegen. Het eten is allemaal gedrenkt in olie en dat kunnen onze Westerse buikjes schijnbaar niet aan. Het blijkt maar weer dat vitamines geen overbodige luxe zijn daarom gaan we ze maar eens zoeken op de markt in Brikama.

19-12-2008
We werden vandaag eens flink in de maling genomen. Lieke had een oplader gekocht want ze was die van haar vergeten. Dolgelukkig met onze goedkope aankoop ( het was een stuk goedkoper dan we hadden verwacht, 4 euro wat een lachertje) gingen we terug naar het dorp. Hier bleek dat het een echte nepoplader uit Dubai was en dat het ook nog eens voor een toubabprijs verkocht was. Onder het eten bij Nice to be nice ging het over de Kangkuran. Dit is een God die de net besneden jongens beschermt. Deze God komt gelukkig niet voor in Berending, je wilt hem echt niet tegenkomen. Wie deze Kangkuran dan is dat is een geheim, deze cultuur zit vol geheimen en ik wil wel eens weten hoever ik kan komen met het uitpluizen ervan. Nog iets geks, Vandaag werd er gevraagd of Aids een verzonnen verhaal is. Ik vind het echt ongelofelijk dat er in 2008 nog steeds onduidelijkheid bestaat rond het hele aids hiv gebeuren. Hier in het dorp wordt er schijnbaar beweert dat het allemaal taboe is en dat zoiets als aids niet bestaat.

In de stad kwam ik een jongetje tegen met ene plastic zak. Kom kijken kom kijken zei hij. Ik keek in zijn plastic zak en tot mijn grote afschuw zat er een dood konijn in. Poppetje gezien zakje dicht en ik kon betalen omdat ik een glimp op had gevangen van zijn dode beestje.

’s Avonds hadden we lekker sla, vers gekocht op de markt in Brikama. Helaas hebben ze zelfs van deze gezonde groene blaadjes iets ongezonds weten te maken door er een hele fles olie overheen te gooien, dag sla, dag vitamines.

20-12-2008
Vandaag zijn we gaan helpen op het land van Boka Loho. Fijn om eindelijk eens te werken en iets te doen. We kregen deze dag slecht bericht over de ingezamelde spullen. Ze komen de 24e pas aan in de haven van Banjul omdat de container niet vol genoeg zat. Jammer zeg!

Vandaag hadden we ene afspraak met Abdoulay, de daywatcher bracht ons naar zijn compound. Hier aangekomen werden er meteen stoelen tevoorschijn getoverd, een bureaustoel zonder wieltje een kapotte plastic stoel en een oude ziekenhuis stoel compleet met riem. Dat was de relax stoel van oma. We praatten wat over de plannen voor het zaterdagklasje.

’ s Avonds na de vissenkoppen lukte het ons eindelijk om wat snoepjes te kopen. Een voor een werden ze uitgeteld en afgerekend. Een hele zak in een keer kopen is er hier echt niet bij.

21-12-2008
Vanochtend zijn we naar Kairoh Garden vertrokken. Een lodge opgezet door een Nederlandse vrouw met haar Afrikaanse man. Het stond in de lonely planet dus ik had al iets kunnen lezen over deze plek. Hier hebben we een lekkere gezonde lunch gehad. Daar was ik echt aan toe. Ook zijn we even gaan kijken op het strand Tanji beach, een bekende vissersplek. Het strand was bezaaid met vissenresten. Er lagen ook echt smerige uit de kluiten gewassen slakken zonder huis. Een jongen dacht grappig te zijn en hield dat slijmerige ding voor mijn neus, want dinner? En hij gooide het naar me toe, jakkes.

Op de terugweg gingen we naar het national museum. Wat een slecht museum en wat een slechte rondleiding. Alles wat er te zien was was vies, geel, hing scheef en de guide was helemaal dramatisch. Hij stond tegen het plafond te praten alsof hij een casetterecorder was. Er was dan ook geen kans om vragen te stellen. Toen we niet even in de museumshop wilden kijken maar graag de rondleiding voort zetten werd er doodleuk; kijken kijken niet kopen gezegd. Dat was echt de druppel. Dit was de slechtste rondleiding ooit.

Teruggekeerd in het dorp besloten we ook wat rond te gaan hangen zoals zoveel mensen dat hier doen. We liepen naar het voetbalveld en raakten aan de praat met wat puberachtige schreeuwlelijks. Zij wilden wel naar Nederland komen want dan konden ze eindelijk van hun eigen bord eten en hoefden ze niet meer gezamenlijk uit een schaal te eten. Naast mij stond een klein schattig jongetje die ik uiteraard veel leuker vond. Elke keer als ik keek keek hij terug en kroop hij weer achter het muurtje. Even later kwam hij een handje geven. Als je maar lief lacht dan breken die kindjes hier wel. Toubabs zijn helemaal niet eng.

22- 12-2008
Vandaag is grote schoonmaakdag. Het was ook hoog nodig. We hebben ons wasje weer gedaan en onze kamer helemaal opgeruimd. Een klein meisje, Monica kwam bij ons hangen en keek toe hoe wij ons in het zweet werkte om onze plek weer een beetje aantoonbaar te maken. In het begin vond ik het allemaal prima maar op een gegeven moment wilde ze ook echt niet meer weg. Ze dronk uit onze theepot en zat op onze stoelen. Rondhangen bij toubabs schijnt een leuk tijdverdrijf te zijn. Het leverde haar zelfs een lolly op. Alsof dat nog niet genoeg was zei ze op een gegeven moment, Pauline i want a drink. Toen hebben we haar maar naar de pomp gestuurd waar ze water kan halen. Er valt simpelweg niet aan te beginnen.

’s Avonds hebben we voor het eerst Koumpo dans gezien. Een man in stropak met punt op zijn hoofd danste in het flauwe licht van een zaklamp. Dit is de god Koumpo. De vrouwen maakten lawaai met ijzeren kleppers en de mannen met hun djembees. Het is een geheim wie deze god is en wie er dus onder dat stropak zit. Alleen de mannen die het pak maken mogen weten wie het draagt en wie die rare onverklaarbare bewegingen maakt. We probeerden wat te weten te komen over het hele ritueel maar al snel bleek dat vrouwen absoluut niet mogen weten hoe het allemaal in elkaar zit. Ik vond die wandelende strobaal maar eng vooral als hij uit de kring ging en je dus echt niet zag waar hij was. Maar een klein jongetje naast ons verzekerde ons dat hij niet eng was en dat hij je ook niets aan zal doen. De dans bestaat uit verschillende fases, ik denk dat we bij de tweede fase zijn gaan vertrokken.

23-12-2008
In alle vroegte zijn we vertrokken naar Koubalan, dit ligt in Senegal en is het geboortedorp van Lamine, de vriend van Wim. We gingen Magha Lamine zijn zoon ophalen maar eerst moesten er nog wat onderhandelingen met de oom plaatsvinden. Deze man wilde Magha, een manneke van 6, niet kwijt omdat hij hem graag inzette als loopjongen als er een boodschap gedaan moest worden. In het dorp aangekomen heb ik weer vele handen geschud. We kregen onze hut voor de nacht toegewezen. Hoera, er was stromend water, een douche, heerlijk, water dat van boven komt is niet meer zo vanzelfspreken. In Koubalan is er ook electriciteit, normaliter. Toevallig was net de stroom uitgevallen toen wij er waren. Niet erg, douchen in kaarslicht heeft wel wat.

De wegen naar Senegal zijn echt ontzettend slecht. Ditmaal was het rood stof happen. Bij de grens moesten we ons paspoort laten zien en verdwenen onze gegevens in een groot vergeeld boek. Grappig hoe dat hier allemaal gaat, niets computer, gewoon handwriting. Wat is Senegal mooi zeg. We reden onder een boog van gebladerte door recht in het paradijs. Palmbomen en water. Dit is wat ik me voorstel bij het paradijs.

We hadden spullen meegenomen voor de voetbalclub in Koubalan, dit zorgde voor veel problemen. Je zou de dozen achterin de auto als handel kunnen zien en ze mochten dan ook niet gratis de grens over. Waarschijnlijk hadden ze geld nodig voor Ataya en dus moesten we betalen.

De man waarvoor we kwamen en waarmee we moesten onderhandelen was toevallig net vertrokken. We zouden tot morgen wachten want dan zou hij voor 1 uur terug zijn.

Na een gebroken nacht, het was nogal koud, begon de dag met hangen ataya drinken en wachten tot de oom terug kwam. Toubabs zijn slecht in wachten en dus gingen we even een rondje dorp doen. Grappig, we kwamen bij het gemeenschapshuis en werden zomaar de kamer van de president van verschillende dorpen ingeleid. Er werden stoelen neergezet en we werden hartelijk ontvangen door deze onbekende man.

Uiteindelijk is de oom niet op komen dagen en zijn we gewoon vertrokken met Lamines zoon. Alles was geregeld en goed.

Op de terugweg hadden we wat problemen bij de grens. We werden aangehouden en al onze tassen werden stuk voor stuk doorzocht op Ganja. Gelukkig was er niets te vinden en de vrouw die onze auto had doorzocht liep ontevreden naar de andere auto. Je maakt wat mee.

’s Avonds was het kerstavond. We hebben nog wat zielige kerstliedjes bij kaarslicht gezongen op onze kamer en genoten van ons kerstdiner, rijst met pindasaus en een aardappel.Daarna zijn we naar de disco gegaan. Ik heb me echt kapot gelachen. Een plek afgebakend door bakstenen wrararbinnen mensen hun dansje deden, geen drankjes, geen sfeerverlichting, stoelen of dak. Als twrere buitenbeentjes danste wrer in het felle licht van een peertje onder de sterrenhemel. Ik had het idee dat we licht gaven. Iedereen keek ons zo aan, je ziet het ook niet vaak blanke in de openlucht disco.

25-12-2008
Vanochtend zijn wre naar de kerstmis geweest in de kerk. Om kwrrarrt voor 8 stonden we er omdat de mis om 8 uur zou beginnen, dachten we. Uiteindelijk begon het pas om half tien, wrer hadden het kunnen wrerten we zijn in Afrika. Toch was het zeker de moeite waard. Djembees en een koor in de kerk, het leek of ik midden in de lion king zat. Opeens kwam er een ladderzatte man de kerk binnen en deed een dansje op de muziek. Later bleek dit de dorpsgek, hij was elke dag dronken vertelden ze ons. De priester was ook hilarisch, een witte jurk met vlekken en een enorme bril, je weet wel zo een met jampotglazen. We werden zelfs nog genoemd in de mis, welcome two girls from Holland.

’s Avonds vertrokken we naar het voetbalveld. Hier zou een traditionele wrerdstrijd zijn. Bij het veld aangekomen was er niemand te bekennen. Pauline come wrirth me i know where wim is. Door de bush liepenwrer naar een compound wrarar de mannen al flink aan de palmwrine haddden gezeten. De traditie is dat de oude mannen ladderzat tegen de jonge mannen spelen en zo geschiede. Onder luid gejoel betraden wrer het veld. Prachtige taferelen, ze vielen stomdronken in het zand en wronnen de match zelfs nog ook. WRim had medailles meegenomen die Lieke en ik uit mochten reiken. Leuk! Maar helaas dachten de afrikanen dat ze van onschatbare wrararde wraren en dus ontstond er een flinke ruzie over de medailles. ’s Avonds gingen wrer naar Balaba lodge hier wrrarren toeristen. Allemaal oude vrouwen op zoek naar iets wat er niet is, van die zweverige types zonder ritme gevoel. De dikke engelse vrouwrern dansten in afrikaanse gewrarden om het kampvuur terwrrijl wij vermakelijk toekeken en stiekem in ons vuistje lachten. WRre maakten het niet laat wrant wrer wraren doodmoe.

De terugwrerg door de bush wrerrd spannender dan verwacht. De kangkuran wrars er. De kangkuran wrrararvan wrij dachten dat hij niet voor zou komen in Berending. Een raar geluid klonk uit de bush en het geluid van klingende kapmessen gaf me kippevel. Zaklampen uit, stil zijn en blijven staan werd ons gecommandeerd. Ik wrrist niet hoe serieus ik dit moest nemen. Die man is toch gewoon een man in kostuum dacht ik nog maar schijnbaar is het serious business. We konden doorlopen. We werden helemaal naar onze kamer begeleid en het wras beter dat wrer niet alleen naar buiten gingen. Deze god is er om de net besneden jongens die twee weken moeten overleven in de bush te beschermen. Maar die man die de Kangkuran is gelooft echt dat hij magic powers heeft en de bevolking gelooft dat ook en als je not clean at heart bent dan komt hij je serieus pakken. Dat enge ding loopt hier wrararschijnlijk 3 weken rond en wrer mogen dus 3 wrerkren niet alleen door het donker over straat. Vanochtend kwrarm een meisje ons vertellen dat hij eraan kwrrarm en wrer moesten naar binnen, ramen en deuren dicht en stil zijn. Ook al is het een mens, het is wel iets om bang voor te zijn wrarnt het zal niet de eerste keer zijn dat hij iemand iets aandoet. Hier wil ik meer over weten. Maar ook nu zal ik weer op veel geheimen stuiten.