bushboys

14-01-2009

In Brikama op internet. Wat is het vervelend als dat internet niet werkt, hier merk ik pas hoe afhankelijk ik eigelijk ben van al die moderne communicatie.

Terug in Berending was de Kangkuran weer in het dorp. Iedereen zei dat we snel naar binnen moesten gaan maar daar hadden Lieke en ik natuurlijk geen zin in. De mannen in dit dorp beginnen ook langzamerhand te begrijpen dat we uit een andere cultuur komen en dat wij, Westerse vrouwen, niet echt bang zijn voor zoiets als de Kangkuran. Ik heb hem nu echt eens goed gezien, hij lijkt op de uil van de fabeltjeskrant maar dan helemaal rood. Toen hij weer de bush inging is een jongen uit het dorp erachteraan gegaan om foto’s van hem te maken voor ons. Deze foto’s mogen we echt aan niemand laten zien want het is eigelijk niet toegestaan om foto’s van hem te maken. Super gaaf dat we zo toe worden gelaten tot de geheimen van deze cultuur. Toen we de foto’s op de laptop bekeken zat er ook een foto bij van een rode broek. Later vroegen we waar dat op sloeg. De uitleg was; “ Dat is de duivel maar de duivel wilde niet op de foto, hij kan niet op de foto verschijnen en dus is alleen zijn broek nog te zien.’’ Toch willen ze je niet helemaal alle geheimen verklappen. Eigelijk vind ik het ook wel heel mooi dat zo een jongen van een jaar of 20 dan ook glashard staat te beweren dat dat de duivel is. Hoe deze cultuur echt in elkaar zit zal ik waarschijnlijk nooit te weten komen. Geheimen blijven er altijd.

Die leraren hier draaien ’s ochtends en ’s avonds hetzelfde liedje; Lengelengeleng, dat gaat zo de hele dag door. Ik vraag me af hoe vaak ze dit lied nog kunnen horen voordat ze er gek van worden. Ze draaien dit al sinds wij hier zijn en Lieke en ik worden er onderhand een beetje gek van.We hebben er vandaag maar eens tegenop geboden door keihard Nederlandse tranentrekkers te lallen, de vlieger, hou me vast en meer van dat soort nummers. De nightwatch kwam aangesneld want hij dacht dat er iets ergs gebeurde toen we zo aan het lallen waren. Grappig, het klonk waarschijnlijk alsof er iemand ongelofelijk hard geknepen werd.

15-01-2009
Na het modeltekenen van vanochtend was een groot feest. Ze hadden dit nog nooit gedaan en er ging werkelijk een wereld voor ze open, leuk om te zien. Ongeveer alle lessen die wij geven zijn nieuw voor ze. De middag hebben we doorgebracht op de compound van de familie Sanyang, Lieke heeft haar haar laten vlechten, onder het vlechten kwam opeens de Kangkuran weer langs, alle vrouwen vlogen naar binnen. Daar zaten we dan met een stuk of 10 vrouwen opgepropt in een donker kamertje met een stok voor de deur. Later bleek de kust weer veilig en konden we weer naar buiten. Toen zag ik opeens onze nightwatch lopen met rode stukken kangkuran om zijn nek. Wat heeft dat mannetje te maken met de Kangkuran? Is hij soms de Kangkuran?

16-01-2009
We zijn naar Banjul gegaan want Wim moest hier zijn voor een afspraak met de emigratie. Lieke en ik werden afgezet bij het museum. Dat museum zag er niet veel belovend uit en dus besloten we onze lonelyplanet tevoorschijn te halen en eens wat aan sightseeing te doen. Een dagje de toerist uithangen kan geen kwaad. We belanden op de Albert market. Dit is een enorme markt met de mooiste Afrikaanse stoffen. Hier wil ik absoluut nog eens een keer heen om stoffen te kopen. We zijn ook naar het postkantoor gegaan om te kijken of er post was voor ons. Dit ging, uiteraard, niet zo makkelijk als gewenst. Er was een heel groot pakket waar allemaal post in zat voor wel 25 verschillende scholen, ze gebruiken schijnbaar allemaal hetzelfde postboxnummer. Nee we willen alleen maar de post waar lieke en pauline op staan maakten we de man duidelijk. We moesten meekomen naar een klein kamertje achter het gebouw. Hier werden wat telefoontjes voor ons gepleegd maar helaas zonder succes. We mochten ook niet zelf even kijken of er iets voor ons tussen zat. Er is inmiddels 1 kerstkaart aangekomen van de oom en tante van Lieke, ik hoop dat de rest nog aankomt.

We gingen op weg naar de batik factory. Onderweg hebben we nog even een supermarkt leeggekocht. We stopten bij een begraafplaats. Deze begraafplaats lag aan zee, een super mooie plek. De achterste graven waren helemaal bedolven onder het zand, prachtig om te zien.

De batik factory was leuker dan verwacht. Ik had een fabriekshal verwacht maar het werd helemaal in de openlucht gedaan. Ik heb een mooi wandkleed gekocht voor op mijn toekomstige kamer.

De lunch nuttigden we op Fajara beach, dit is normaal een hustlerstrand, het leek Wim leuk als wij vooruit liepen om te kijken hoeveel hustlers er op ons af zouden komen. Het was geen zonnige dag dus waren er ook haast geen hustlers op het strand. De lunch was echt heerlijk, spaghetti! Als toetje hadden we een enorm bord fruit bij een strandtentje. Toch wel fijn om zo af en toe iets anders te eten dan rijst.

17-01-2009

Een leuke drukke dag. We hadden ’s ochtends het zaterdagklasje, ondanks de sportcompetitie was er toch nog animo voor ons kunstklasje. Erg leuk om te merken dat ze zo enthousiast zijn. ’s Middags kwamen de jongens terug uit de bush. Er was een heel programma in het dorp. De mannen waren verkleed als vrouwen en de vrouwen als mannen. Tot mijn grote verbazing waren de mannetjes die terugkwamen uit de bush een jaar of 5, 6. Ik had ze veel ouder verwacht. En dan te bedenken dat deze mannetjes in 3 weken tijd een stoomcursus man zijn krijgen in de bush. Op het dorpsplein werden ze een voor een omhoog getild en dan werd er met snoep en geld naar ze gegooid. De moeders waren door het dolle heen ( snap ik als je je zoontje 3 weken lang moet missen). Er werd gedanst en muziek gemaakt en we gingen op in het feestgedruis. Na het gezamelijke dansen op het dorpsplein ging iedereen naar zijn eigen compound om daar het feest voort te zetten. Ook de familie Sanyang had 2 jongetjes die terug waren uit de bush en dus besloten we het feest op hun compound voort te zetten. We hebben gedanst op djembee muziek tot het donker werd en het kampvuur aanging. ’s Avonds zijn we met de meiden van de familie Sanyang op discotocht gegaan. Er waren 3 disco’s in het dorp en we hebben ze allemaal gezien. Het was echt heerlijk om met mijn blote voeten in het zand tussen de palmbomen te dansen met een baobap sapje in mijn hand op het geluid van krakende reggae. Het viel me op dat meiden met meiden dansen en jongens met jongens. Op een gegeven moment stond ik letterlijk te slowen met een meisje. Ik ging er maar vanuit dat dit heel normaal was want er werd door meer meiden zo met elkaar gedanst. Laten we zeggen, het was een hele nieuwe ervaring.

Ook de jongen die altijd ons eten brengt was in deze disco. Hij vertelde me dat hij zichzelf die dag had gesneden met messen. Dat hadden wel meerdere jongens gedaan, uit blijdschap dat hun broertjes terug waren uit de bush. Ik begreep er niets van. Hoezo link je jezelf pijnigen aan blijdschap? Dat is toch geen manier om je blijdschap uit te drukken? Als je vraagt waarom ze dat in godsnaam doen krijg je alleen als antwoord; It’s culture. Af en toe hebben ze maar een rare cultuur hoor!
18-01-2009

De djembeeles ging beter. We beginnen al een beetje drummerhands te krijgen en het eerst eelt en de blaren beginnen te verschijnen. Toen we terugliepen naar onze kamer zagen we onze collega leraren aan de palmwijn zitten. Tot mijn grote verbazing waren ze in lichtelijk dronken toestand hun lessen aan het voorbereiden. Palmwine geeft ze inspiratie. Stiekem moet ik er allemaal heel hard om lachen, ze hebben waarschijnlijk geen idee dat alcohol drinken slecht is voor je hersencellen.

19-01-2009
Vandaag is er echt een record tijd late lunch gezet. Om 3 uur kwamen er kindjes zeggen dat we de lunch zelf moesten komen halen omdat er een naming ceremony was bij de familie Sanyang en niemand het kon komen brengen. We liepen naar hun compound en om 5(!) uur gingen we pas terug met onze LUNCH! Ik rammelde echt van de honger en stond te wankelen op mijn benen. Het is ook een enorm werk om die lunch voor te bereiden voor zoveel mensen, dat hebben we wel gezien. Kilo’s uien en vissen werden er klaargemaakt. Leuk om eens te zien hoe dat allemaal in zijn werk gaat. Wij hebben besloten voor deze mensen te koken als wij weggaan, we willen dan iets typisch Nederlands gaan maken ( hoop dat dat lukt met de ingrediënten die ze hier hebben)

We werden uitgenodigd om een Baobap sapje te komen drinken die avond bij de naming ceremony. Na ons nakijk werk gingen we volledig uitgeput om 9 uur nog naar de compound van de Sanyangs. Eigelijk hadden we er helemaal geen puf meer voor maar we hadden belooft te komen. Toen we bij de compound aankwamen was er niets te beleven. Stiekem, zonder dat iemand het doorhad zijn we er tussenuit geknepen en snel weer terug naar huis gelopen. Op de terugweg hebben we nog een popo/ papaya gepikt uit de schooltuin. Het was toch donker dus niemand kon ons zien. Eigelijk verkopen ze deze vruchten op de markt en gaat de opbrengst naar school. Wij vonden dat we wel een papaya verdient hadden. Daarna zijn we lekker gaan slapen, ik was echt doodmoe. Het lijkt wel alsof wij de enige zijn die het druk hebben in Afrika! Niet erg, ik ben blij dat ik iets te doen heb.

Oh en het lukt me niet om er nog meer foto's op te zetten want ik zit aan mijn maximum. Bij deze nodig ik iedereen uit de foto's te komen bekijken als ik terug ben onder het genot van alles behalve witte rijst!