short

07-01-2009
Ik heb eindelijk een goede telefoon. Ook de vitaminepillen en de snoepjes zijn aangekomen. Karin, de vriendin van Sana had ze meegenomen. Fijn dat dat zo kan. De snoepjes waren echt binnen no time op.De vitaminepillen komen ook vast van pas want ik voel me zo nu en dan weer even slap.Op de heenweg naar Brikama kwamen we de Kangkuran tegen. Of dit nu DE Kangkuran is die mij elke nacht wakker houdt weet ik niet. Ik was totaal niet impressed toen ik hem zag. Een man in rood stropak met witte afgetrapte sportschoenen. Normaal rent iedereen weg bij het zien van de Kangkuran maar nu was niemand bang voor hem. Waarschijnlijk omdat hij uit Berending kwam en het gebied waar hij rondliep geen Kangkuran kent. Ik moest er eigelijk een beetje om lachen, was dit nou dat ding waarvoor ik al die tijd zo bang ben geweest?

08-01-2009
Vandaag hebben we onze eerste echte djembeeles gehad van Lamine. Ik vond het super leuk om te doen, het is ook best moeilijk. Mijn handen deden flink zeer na een halfuurtje spelen.Ik snap niet dat die jongens dat zo lang vol kunnen houden maar oefening baart kunst in de meeste gevallen dus ik hoop dat ik na 3 maanden een beetje kan spelen zonder blauwe vingers
te krijgen. De feedback die we van Lamine kregen was ; no, no good. Een man van weinig woorden maar duidelijk is het wel. Ik hoop dat het na een tijdje yes, it’s good wordt.

09-01-2009
we hebben vandaag onze te witte kamer eens voorzien van een leuk printje. Met houtskool hebben we een flatscreen, nachtkastje, poes, waterpijp, gordijnen, douche, magnetron en brievenbus op de muur getekend. Het ziet er nu een stuk gezelliger uit!

10-01-2009
Vandaag zijn we begonnen met het zaterdagklasje. Op de inschrijflijst stond dat het om 16:00 begon maar de kinderen hadden dit verkeerd begrepen en ze stonden ’s ochtends om 10:00 uur al in de tuin. Ze kunnen namelijk geen digitale klok lezen. Om 16:00 was er niemand te bekennen. We hadden het natuurlijk kunnen weten, dit is Afrika. Om kwart over 4 kwamen de eerste binnen druppelen, totaal bezweet van het fietsen. Ze kwamen uit Gunjur, de lunch was laat en daardoor hadden ze zich moeten haasten. Om half 5 hadden we een redelijk klasje en konden we beginnen. Grappig; ze hadden allemaal hun uniform aan en hun boeken meegenomen. Waarschijnlijk zijn ze niet echt gewend aan het feit dat school ook leuk kan zijn. Toen we vroegen wat ze zich voorstelden bij kunst kregen we ook hele rare antwoorden bijvoorbeeld; boeken lezen en printen. Het klasje was een succes, we hebben ze dingen na laten tekenen. Grappig om te zien hoe sommige oplossingen bedenken om in perspectief te tekenen. Je kon wel zien dat ze niet goed keken naar de voorwerpen op tafel. Er ligt in ieder geval een schone taak voor ons om ze hierin wat bij te leren.

Later die dag gingen we met de dochter van Sali naar de vrouwentuin. Het was plantdag en we wilden dat wel eens zien. Bij de tuin aangekomen was er chaos. De kangkuran kwam eraan en alle vrouwen liepen massaal schreeuwend het veld af. Ik kon mijn nieuwsgierigheid niet echt onderdrukken en bleef staan. Ik wilde de Kangkuran zo graag eens goed zien. Het was misschien een beetje oneerbiedig maar ik moest hem zien. De vrouwen werden boos toen Lieke en ik niet wegrenden. Nadat we hem in de verte hadden gezien besloten we , uit eerbied voor de cultuur, toch maar weg te rennen. Ik geloof dat het dezelfde was die we hadden gezien op weg naar Brikama, niet eng dus. We gingen mee naar de compound van de familie Sanyang want het was niet verantwoord om nu alleen door het dorp te lopen als vrouw zijnde. Ze begrepen niet echt goed dat ik zo blij was dat ik de Kangkuran gezien had. Ik snap dat wel, als je gewend bent om bang te zijn voor deze god. We hebben tot het donker werd op de Bantaba bij de familie Sanyang gezeten, vader jacob gezongen en gekletst over Nederland.

’s Avonds kwam ik Sang en Lamine ( een andere lamine, dit is een leraar en vriend van Sang, ook leraar) ladderzat bij de school compound tegen. Ze hadden de hele dag bij Balaba lodge palmwine zitten drinken. We hebben wel gezellig gekletst en zijn uiteindelijk meegegaan naar een compound in het dorp. Ik weet niet meer precies hoe die compound heet maar je kan het zuip kunda noemen wat net zoveel betekent als zuip huis. Het was een donker hol met teveel voorraad palmwine. De christenen drinken echt veel te veel palmwine. Slappe gesprekken en half slapende mannen tussen de kippen zaten we daar als de enige twee vrouwen en toubabs. Het was weer een hele nieuwe ervaring. Wij pakken een bioscoopje, zij gaan naar zuip kunda en zorgen dat ze niet meer kunnen lopen.Toen Lieke en ik naar huis wilden stonden Sang en lamine erop dat ze ons terug brachten. We moeten jullie veilig thuis brengen zeiden ze.’’Met mij ben je veilig.’’ Niet dat ze ergens toe in staat waren want zelf stonden ze ook te tollen op hun benen. We legden ze uit dat we heus wel zelf naar huis konden lopen en dat dat in Nederland nog veel gevaarlijker is dan hier. We are independent women! Na deze uitspraak legden ze zich hier maar gewoon bij neer en liepen ze terug naar zuip Kunda om ook hun laatste hersencellen af te laten sterven oh oh oh. Ik hoorde ze om een uur of half 5 terug komen en allemaal voor onze deur schuifelen. Misschien vroegen ze zich toch af of we wel heelhuids thuis waren gekomen. Eigelijk wel lief dat ze ons zo willen beschermen.

12-01-2009
Vandaag moesten we grade 1 weer lesgeven. Vorige keer bleek dat de kinderen heel slecht of geen Engels spraken. We hadden bedacht dat de lerares onze lessen wel kon geven in de lokale taal. Wat nou bleek, de lerares spreekt zelf ook geen wolof of Diola. Ik vind het echt raar dat deze kinderen helemaal in het Engels les krijgen terwijl ze eigelijk net hun eerste woordjes Engels beginnen te spreken. Ik vraag me af hoeveel hier dan van blijft hangen en of ze er daadwerkelijk iets van leren.

Magha de zoon van Lamine uit Koubalan gaat ook beginnen met school. Hij spreekt helemaal geen Engels want hij is gewend om Frans te praten, hij begint in grade 1. Ik vind het leuk dat we hem in de klas krijgen, hij is met ons nu redelijk vertrouwd en als hij ons ziet rent hij op ons af om ons een hand te geven.

’s Middags zijn we naar Brikama gegaan en hebben we stof gekocht voor zijn school uniform. Ik heb ook nog een mooie Afrikaanse stof voor mezelf gekocht. Ze hebben hier hele mooie stoffen, 2 meter voor 1 euro.

13-01-2009
Vroeg uit de veren want er moest weer lesgegeven worden. Fijn dat we nu een vaste weekplanning hebben, ik begin me steeds nuttiger te voelen. Vannacht heb ik geen oog dicht gedaan want er zat hier een geit in de achtertuin vastgebonden aan de boom. Ik snap er niets van. Gisteren vroeg ik waarom hij daar zat, ze zeiden dat hij nieuw was in het dorp en anders zou verdwalen. Zelfs geiten kunnen verdwalen en de weg kwijt raken. Deze geit schijnt een buitenbeentje te zijn en daarom heet hij vanaf nu Toubab. Ik denk alleen dat toubab om hele andere redenen aan die boom vast zit, ik denk namelijk dat hij daar zit om geslacht te worden, we will see.

We komen net terug van de Sanyang compound. Ik vind het altijd gezellig om daar te zitten. Eigelijk is het een soort tv kijken. Zodra je daar het erf opgelopen komt krijg je Moussa/Wim de kleine zoon van Fatu in je handen gedrukt of kruipt er een ander kind bij je op schoot. Overal om je heen is leven. Net uit het ei gekropen kuikens, geiten die alles eten wat los en vast zit. Een groepje oude oma’s die je vrolijk kasumai toeschreeuwen. Daar zijn vrouwen elkaars haren aan het vlechten, daar zijn ze eten aan het stampen, daar wordt de tweeling weer borstvoeding gegeven of wordt de was gedaan. Er is altijd iets te beleven en ik vind het heerlijk om daar te zitten en rond te kijken.