African stress

20-01-2009
Wat lief! Vanochtend kwam er een meisje van de familie Sanyang baobap sap brengen. Oeps, dus het was wel feest geweest? We hebben ze ’s middags toch maar even bedankt hiervoor. Wat nou bleek, het feest was binnen.

21-01-2009
Vandaag gingen we voor het eerst op eigen houtje naar Brikama. We hebben een taxi besteld en guess what? Hij was te laat! Hier hadden we al rekening mee gehouden maar tot overmaat van ramp had kausoe de taxidriver ook nog eens motorpech. Hij kwam vrolijk aanrijden maar zodra wij erin zaten en we weg wilden rijden begaf de motor het. Kausoe dacht dat zo wel even op te lossen en toverde een beitel tevoorschijn. Met de beitel bewerkte hij de motorkap even, helaas zonder succes. De jongens van het dorp hebben zelfs nog geprobeerd de auto aan te duwen. Daar zaten we dan, twee toubabs in een kapotte taxi aangeduwd door tien jongens. We voelden ons net prinsesjes in een kapotte koets. Toen ook dit niet werkte besloot kausoe maar een collega te bellen. Die was er gelukkig zo. We stapten over in de andere taxi maar de taxi chauffeur stapte uit. Hij ging zijn collega helpen. Wij wilden alleen maar zo snel mogelijk naar Brikama. Het bleek dat de taxi onze gebeden verhoorde en hij begon uit zichzelf te rijden, zonder chauffeur, want die stond de andere kapotte taxi aan te duwen! We reden de kapotte taxi voorbij en zochten naarstig naar de handrem om het ding stil te zetten. Tot onze grote verbazing zat op de plek waar de handrem moet zitten niets anders dan een lege fles cola! Het is ook allemaal niet te geloven hier in Afrika. We konden er wel om lachen, dit moest gewoon gebeuren.

In brikama hebben we wat brieven op de post gedaan ( ben benieuwd of ze aankomen en zo ja, hoelang het dan duurt) Internet werkte zomaar mee en de boodschapjes zijn weer binnen. We hadden voor die dag late lunch besteld omdat we naar Brikama waren. Dat zouden we weten ook om half 6( !) gingen we maar eens kijken waar onze lunch bleef. Ik vroeg of ze het misschien vergeten waren; ‘’ Nee hoor, en ze toverde een schaal koude rijst tevoorschijn. We kregen hier verder geen uitleg over. Als dit maar niet elke dag gaat gebeuren.

22-01-2009
Vreselijk! We wilden net onze les gaan starten, opgewekt liep ik naar het lokaal, vandaag gingen de kinderen modeltekenen ik had er zin in. Bij het lokaal aangekomen sloeg mijn humeur helemaal om. De man van religious education was nog bezig met zijn les. Tot mijn grote schok lag er een meisje over het bureau en ze werd door hem geslagen met een stok op haar achterste. Alsof het een spelletje was ramde hij met een ritmische beweging op haar achterwerk. Ik kon het echt niet geloven. De man leek er haast plezier in te hebben. Dat gebeurde bij ons zo’n 100 jaar terug. Ik had echt niet verwacht dat dat zo’n indruk op me zou maken. Ik kon mijn tranen niet bedwingen en moest bijna overgeven bij het zien en het horen van deze brute daad. Dit is echt onmenselijk. Dit doe je toch niet. Lieke en ik rende naar onze kamer waar we even moesten bekomen van de schok. We besloten onze les toch te gaan geven, dat leuke uurtje arts&crafts mochten we ze niet afnemen. In de les vroeg de lerares hoe het met me ging, ze had mij zien huilen op het schoolplein. Als je dan aan mij vraagt hoe het met me gaat dan kan ik helemaal niet anders meer doen dan janken. Ik werd meteen naar buiten geloodst. It’s oke, it’s oke, zei ze en ze nam me mee het kantoor in. Het werd me al snel duidelijk dat de kinderen mij niet mochten zien huilen. In het kantoor heb ik de rest van het lesuur gepraat met Paul en de lerares Pascaline. Zoals ze het hier noemen de three p’s ( Paul, Pauline and Pascaline) Ik heb ze geprobeerd zo goed mogelijk uit te leggen dat ik geschokt was dit allemaal te zien en dat er bij ons een wet voor was. Ja doodleuk haalde Paul een boek tevoorschijn, wij hebben ook een regel. WAT! Hou je dan in godsnaam ook aan die regel. Er zijn zoveel manieren om een kind te corrigeren waarom neem je dan deze manier. Slaan vind ik echt een teken van onmacht. Ik mocht het lokaal in ieder geval niet meer in want de kinderen mochten me niet zien huilen, dan zouden zij ook gaan huilen. Met andere woorden, huilen is hier echt niet toegestaan. Besides that willen ze dat je je thuis voelt in hun land en je moet altijd blijven lachen. Nou als ik zulke taferelen zie dan vergaat mij het lachen even.

24-01-2009
Het was koud vanochtend. Ik heb voor het eerst mijn dichte schoenen aangehad en zelfs mijn sjaal heb ik gedragen. Het moet niet gekker worden. Vanochtend hebben we eerst geprobeerd de lijst voor het schip mee te geven aan Gabriel. Gabriel moet het dan weer aan Tombong geven om de spullen te bemachtigen. Ik hoop dat het allemaal goedkomt, ik wil nu toch echt die materialen wel eens hebben.

Vandaag was er een workshop voor de leraren. Huilen met de pet op kan ik je vertellen. Hier even een opsomming van wat er allemaal mis aan was:
we zouden om 9 uur beginnen, we begonnen om half 11
we moesten allemaal onze naam en de tijd dat we er waren op een briefje schrijven, Lieke en ik waren er ongeveer als eerste maar op papier waren we als laatste, met andere woorden alle andere leraren hadden gelogen over de tijd van aankomst, alles voor de vorm.
Telefoontjes moesten uit onder de vergadering; binnen nog geen minuut ging het eerste telefoontje waarop er nog wel zo’n tien volgde, de leraren liepen gewoon het lokaal uit om ze te beantwoorden.
We begonnen met het maken van een lesvoorbereidingsmodel, wat daar allemaal op moet staan? Nou de datum en de grade enz. We hebben een uur gediscussieerd over het feit of de datum nu bovenaan moet of de grade. Jongens, wat dachten jullie van de inhoud van de les?
We hebben geboden geleerd; Teacher! De t is van thougtfull de e van educative de a van active. ACTIVE! Ondertussen lag er een lerares met haar hoofd op tafel te slapen.
De man die op het bordschreef was zo dyslectisch als wat en moest bij elk woord vragen hoe je het schreef.
We kregen een papier waarop stond dat je geen relatie mocht hebben met een leerling onder de 16 jaar. Waarom niet? Nou omdat de school anders in serieuze problemen zou komen. Dat het gewoon walgelijk is om een relatie te hebben met zo’n jong kind dat komt eigelijk niet echt in ze op.
De tijd was op maar we kregen nog een lesje handwriting, ja ik heb de n de p en de r leren schrijven. Het is ongeveer 13 jaar geleden dat ik schrijfles kreeg. Wat maakt het uit hoe je de letter n schrijft, is de inhoud niet veel belangrijker? Als de leerlingen het maar kunnen lezen dacht ik.
We kregen nog een lesje phonics, maar liefst 5 minuten, effectief is anders. 3 leraren moesten naar voren komen. De 1 was de m de ander de a en de ander de n, samen vormden ze het woord man. Ze moesten omstebeurt het geluid van hun letter maken. Jongens, hoe oud zijn we? Zelf konden ze er gelukkig om lachen, beter gezegd ze vonden het nog leuk ook.

Conclusie: Waar moeten we in godsnaam beginnen? Dit is nou wat Wim zo mooi kan zeggen een echte bananen republiek. Ze willen zo graag maar snappen er niets van. De volgende workshop nemen Lieke en ik voor onze rekening, we gaan ze eens letterlijk een lesje leren. Het erge is dat wij eigelijk zaterdagklas hadden en dat bleek dat de kinderen weggestuurd zijn door de headmaster omdat ze anders zouden storen. Ik had echt duizend keer liever de zaterdagklas lesgegeven.

25- 01- 2009
We zijn vanochtend naar art village geweest. Super gaaf! Dit is een soort dorp van gercycled materialen. Er is overal waar je kijkt wel iets van kunst te zien. Alles is in samenhang met elkaar, de bomen de huizen de schilderijen en stillevens die je ziet zijn allemaal op elkaar ingespeeld. Wat een prachtige plek. Ook de kunstenaar en eigenaar Etu was ontzettend leuk. Hij heeft 6 jaar in Nederland gewoond en het is zo fijn als iemand begrijpt waar je vandaan komt. Wim ik en Lieke slaakten dan ook een opgelucht Hèhè, een Afrikaan die het begrijpt. We komen hier zeker nog terug voor een schilderworkshop. Na het leuke gesprek en de rondleiding reden we door naar boboi beach lodge om weer even een westerse lunch te nuttigen. Eens in de zoveel tijd heeft ons systeem toch behoefte aan iets anders dan rijst. Met een volle maag reden we terug om onze djembeeles te hebben van Lamine. Het gaat echt steeds beter! Wat niet goed gaat is ons diner. Het eten is echt een groot drama momenteel. Er is gewoon geen eten, geen vis geen ei, geen niks. We moesten de avond doorkomen op een paar blokjes smack met uien ringen.

26-01-2009
De issue van de dag; de djembeeles. We hadden les maar maakten een fout. Lamine zei dat we het als we het echt wilde leren het ritme wat we die dag daarvoor hadden gekregen wel konden spelen. We probeerde hem uit te leggen dat we niet in no time geweldige djembee spelers konden zijn maar dat het tijd nodig had en dat fouten maken menselijk is. Hm, dat is een gedachte die er over het algemeen bij Afrikanen niet in gaat. Dat je kan leren van je fouten is maar moeilijk te begrijpen hier. We wilden verder met de djembeeles maar het werd Lieke even teveel, ze liep weg met tranen in haar ogen. Het is de Afrikaanse mentaliteit. Als je iets fout doet word je gestraft. Je wordt geslagen of je wordt afgesnauwd. Lieke liep naar huis. Ik bleef zitten. 5 Afrikanen zaten op me in te praten dat het een schande was dat Lieke met betraand gezicht door het dorp was gelopen want nu zouden mensen denken dat Lamine van alles mis had gedaan. Ik probeerde hem uit te leggen dat hij niets fout had gedaan maar dat de mentaliteit gewoon niet klopte. Ik gaf het snel op want de discussie raakte verhit en ik was als enige toubab en vrouw en wat had ik in te brengen tegen hun. Het ergste wat ze zeiden was; Jullie moeten niet denken dat je meer bent omdat je blank bent. Ik zat me op te vreten maar besloot me rustig te houden. Ze moesten eens weten hoeveel moeite het ons heeft gekost om hier te komen, we zijn hier notabene om ze te helpen maar ze willen het gewoon niet. Ik ben naar huis gelopen. Lieke en ik hebben ons de rest van de avond zitten verbazen over dit alles. Willen ze dan niet geholpen worden hier? Eens kijken hoe dit gaat aflopen.


Voor de rest zijn er nog duizend dingen die ik kan vertellen maar die ik niet allemaal zo op internet kan zetten. Kom ze vooral in geuren en kleuren aanhoren als ik terug ben!

p.s Elles bedankt voor je kaartje! Het is wonder boven wonder toch aangekomen, het duurde wel een maand maar hij is er.